Unknown

ବିରାଟଗୀତା

ଭକ୍ତକବି ବଳରାମ ଦାସ

ପ୍ରଥମ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଉବାଚ
ନମସ୍ତେ ଗୁରୁଦେବ ସ୍ଵାମୀ	।	ନମସ୍ତେ ଗୁରୁ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ	।।
ନମସ୍ତେ ଗୁରୁ ପରଂବ୍ରହ୍ମ	।	ମହା ଶୂନ୍ୟରେ ତୋ ବିଶ୍ରାମ	।।
ଅର୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଗୋସାଇଁ	।	ନାମ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କହ ଫେଇ	।।
ଅର୍ଜୁନ ବିନୟ ଭାବରେ	।	ପଡ଼ଇ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପୟରେ	।।
ମୋତେ ତ ସଂଶୟ ଲାଗିଲା	।	କାହୁଁ ସେ ନାମ ଜାତ ହେଲା	।।
ଯାହାର ରୂପ ରେଖ ନାହିଁ	।	ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ଶୂନ୍ୟ ଦେହୀ	।।
ଯାହାର ଶୂନ୍ୟ ଅଟେ ଦେହୀ	।	ଆବର ନାମ ଥିବ କାହିଁ	।।
ମାତାର ଗର୍ଭେ ଯେବେ ଥିଲୁ	।	ସେଠାରେ ନାମ ନ କହିଲୁ	।।
ଆଦ୍ୟରେ ନାମ ନାହିଁ ଆଉ	।	ପ୍ରାନ୍ତରେ ନାମ ଥିବ କାହୁଁ	।।
ମଧ୍ୟରେ କେତେ ନାମ ତୋର	।	ଫେଡ଼ି କହିବା ମୋ ଆଗର	।।
ଗୋବିନ୍ଦ ନାମ କାହୁଁ ହେଲା	।	କୃଷ୍ଣ କେମନ୍ତେ ବୋଲାଇଲା	।।
ମାଧବ ମୁରାରି ଅଚ୍ୟୁତ	।	ରାମ ବୋଲିଣ କାହୁଁ ଜାତ	।।
ହରି କେଶବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ	।	କିମ୍ପା ତୋ ନାମ ଭଗବାନ	।।
ନାରାୟଣଟି କାହୁଁ ହୋଇ	।	କିପାଇଁ ନରହରି କହି	।।
ଜଗନ୍ନାଥ ଯେ ନାମ ତୋର	।	କିପାଇଁ ହେଲା ଚକ୍ରଧର	।।
ଆରତ ଭଞ୍ଜନ କିପାଇଁ	।	ହେଲା ତୋ ନାମ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
କରୁଣା ସିନ୍ଧୁ ବୋଲାଇଲୁ	।	ଦୟାସାଗର ନାମ ହେଲୁ	।।
ପତିତ ପାବନ ବୋଲାଉ	।	ଜଗତନାଥ କିମ୍ପା ହେଉ	।।
କିମ୍ପା ବୋଲାଉ ଆଦିମୂଳ	।	କୃପାଜଳଧି ଶ୍ରୀ ଗୋପାଳ	।।
କିମ୍ପା ତୋ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ନାମ	।	କିମ୍ପା ବୋଲାଉ ଦାରୁବ୍ରହ୍ମ	।।
କେମନ୍ତେ ନାମ ଦଇତ୍ୟାରି	।	କିମ୍ପା ତୋ ନାମ ନୀଳଗିରି	।।
ଭକତବନ୍ଧୁ କିମ୍ପା ନାମ	।	କିମ୍ପା ବୋଲାଉ ପରଂବ୍ରହ୍ମ	।।
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ତୁ ବୋଲାଉ	।	ବନମାଳୀ ନାମକୁ ବହୁ	।।
କିମ୍ପା ତୋ ନାମ ଦୟାନିଧି	।	ଶ୍ରୀବତ୍ସ ନାମ ଯେ ପ୍ରସିଦ୍ଧି	।।
ଅରୂପବ୍ରହ୍ମ ତୁ ବୋଲାଉ	।	କିରୂପେ ଏତେ ନାମ ବହୁ	।।
ତୁ ପୁଣ୍ୟରୂପ ଶୂନ୍ୟ ଦେହି	।	କିମର୍ଥେ ଏତେ ନାମବହୁ	।।
ରୂପ ଯେତେକ ନାମ ହୋଇ	।	ଅରୂପ ନାମ ଆଉ ନାହିଁ	।।
ଅର୍ଜୁନ ଶିରେ ଦେଇ କର	।	ବୋଲଇ କହି ତତ୍ତ୍ଵସାର	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଭକ୍ତି ଶୁଣି କର୍ଣ୍ଣେ	।	କହନ୍ତି କୋମଳ ବଚନେ	।।
ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମନ ଦେଇ	।	କହିବା ନାମ ତତ୍ତ୍ଵ ଫେଇ	।।
ମହା ଶୂନ୍ୟରେ ଟି ବିଶ୍ରାମ	।	ସେଠାରେ କାହିଁ ଅଛି ନାମ	।।
କହନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମନ ଦେଇ	।।
ଯେଣୁ ତୁ ଭକତ ମୋହର	।	ତେଣୁ କହିବା ତତ୍ତ୍ଵସାର	।।
ବେଭାରେ ମୋର ନାମ ନାହିଁ	।	ଏକା ମୁଁ ମହାଶୂନ୍ୟେ ଥାଇ	।।
ବିରାଟ ରୂପେ ଥିଲି ମୁହିଁ	।	ମୋ ବିନୁ ଆନ କେହିଁ ନାହିଁ	।।
ମୋ ମନେ ହେତୁ ପ୍ରସରିଲା	।	ନିଶ୍ଚେଁ ଏ ସୃଷ୍ଟି ନାଶ ଗଲା	।।
ଏମନ୍ତ ମନେ ବିଚାରିଲି	।	ଶୂନ୍ୟରୁ ବିନ୍ଦୁ ଛାଡ଼ିଦେଲି	।।
ସେ ବିନ୍ଦୁ ଗଗନେ ଖସିଲା	।	ତା ରୂପ ଧୁମ୍ର ବର୍ଣ୍ଣ ହେଲା	।।
ଧୂମ୍ର ବର୍ଣ୍ଣରୁ ହେଲା ଶକ୍ତି	।	ଶକ୍ତିରୁ ଓ କାର ଜନ୍ମନ୍ତି	।।
ଓଁ କାରୁ ତ୍ରିବୀଜ ଜନ୍ମିଲା	।	ତ୍ରିବୀଜୁ ନାମ ଜାତ ହେଲା	।।
ନାମରୁ ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ ଜାତ	।	ନାମରୁ ଜଗତ ସମ୍ଭୁତ	।।
ଛପନ କୋଟି ଜୀବ ଯେତେ	।	ନାମରେ ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ	।।
ରାମ ଅକ୍ଷର ଗୁରୁ ହୋଇ	।	ହରି ଅକ୍ଷର ଶିଷ୍ୟ ତହିଁ	।।
କୃଷ୍ଣ ଅକ୍ଷର ଜଗନ୍ନାଥ	।	ଏମନ୍ତେ ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ମତ	।।
ନାମ ସେ ଜଳ ସ୍ଥଳ ଚର	।	ପାଷାଣ ମୃତ୍ତିକା ସ୍ଥାବର	।।
ନାମ ନ ଥିବା ଠାବ ନାହିଁ	।	ନାମ ସେ ସର୍ବଠାରେ ଗ୍ରାହୀ	।।
ରାଉଛି ସର୍ବ ଘଟେ ନାମ	।	ନାମ ଛାଡ଼ିଲେ ଦେହ ଶୂନ୍ୟ	।।
ନାମ ଛାଡ଼ିଲେ ପ୍ରାଣ ଗଲା	।	ଏ ଦେହ ସ୍ଥକିତ ହୋଇଲା	।।
ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ ମନ ଦେଇ	।	କହିଲି ନାମ ତତ୍ତ୍ଵ ଫେଇ	।।
ଏହା ତୁ ମନେ ହେତୁ କର	।	ନାମକୁ ଘେନି ବେଗେ ତର	।।
ସୁଜନେ ନାମବ୍ରହ୍ମ ଜପ	।	ଜପିଲେ ଯିବା ମହା ପାପ	।।
କହଇ ବଳରାମ ଦାସ	।	ବିରାଟ ଗୀତା ମହା ରସ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟ ଗୀତାୟାଂ ବ୍ରହ୍ମବିଦ୍ୟାୟାଂ ବୈୟାସିକ୍ୟାଂ ପରମହଂସ୍ୟାଙ୍ଗ

ସଂହିତାୟାଂ ଶ୍ରୀହରି-ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସମ୍ଵାଦେ ନାମ ପ୍ରଥମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଦ୍ଵିତୀୟ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଉବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଗୋସାଇଁ	।	ନାମର ତତ୍ତ୍ଵ କହ ଫେଇ	।।
ଅରୂପ ବ୍ରହ୍ମ ତୁ ବୋଲାଉ	।	ଏତେକ ନାମ କିମ୍ପା ବହୁ	।।
ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞା ମୋତେ ହେଉ	।	କେମନ୍ତେ ଏତେ ନାମ ବହୁ	।।
ଏ ଆଜ୍ଞା କିହ ଫେଡ଼ି କରି	।	ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଦଇତ୍ୟାରି	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବାକ୍ୟେ ଭଗବାନ	।	କହନ୍ତି ନାମ ତତ୍ତ୍ଵ ଜ୍ଞାନ	।।
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ନାମ ମୋର ଯେତେ	।	ଭକତ ଦେଲେ ତୋଷଚିତ୍ତେ	।।
ଭକତ ମୋର ପିତା ହୋଇ	।	ସକଳ ନାମ ଛନ୍ତି ଦେଇ	।।
ପିତା ମାତାଙ୍କ ଯୁଗ୍ମ କାଳେ	।	ଭାବ କରନ୍ତି ସୁଖ ଭୋଳେ	।।
ଭାବରୁ ଜାତ ହେଲି ମୁହିଁ	।	ଏଣୁ ବୋଲାଇ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଯେଣୁ ଭାବରୁ ହେଲି ଜନ୍ମ	।	ତେଣୁ ମୋ ଭାବଗ୍ରାହୀ ନାମ	।।
ମାତା ପଦ୍ମକୁ ସିନ୍ଧୁ କହି	।	ସେ ସିନ୍ଧୁ ମୋର ବାସ ହୋଇ	।।
ସେ କୃପାସିନ୍ଧୁ ମୋର ସ୍ଥାନ	।	ଏଣୁ ମୋ କୃପାସିନ୍ଧୁ ନାମ	।।
ଯେଣୁ ମୁ୍ଁ ନର କଳେବର	।	ନାରାୟଣ ନାମ ମୋହର	।।
ମାତାର ପଦ୍ମେ ମୋର ବାସ	।	ରଜରୁ ହୋଇଲି ପ୍ରକାଶ	।।
ରଜ ଯେ ମାତା ପଦ୍ମେ ଥାଇ	।	ସେ ରଜେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଯେ ପଶଇ	।।
ସେ ରଜ ବନ୍ଧୁ ପ୍ରାୟ ହୋଇ	।	ଅତି ଯତନେ ସମ୍ଭାଳଇ	।।
ଭକତ ବନ୍ଧୁ ମୋର ନାମ	।	ତେଣୁ ହୋଇଲା ହେ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ମାତାର ପଦ୍ମ ଫୁଟିଥାଇ	।	ତହୁଁ ପିତା ବୀର୍ଯ୍ୟ ପଡ଼ଇ	।।
ରଜ ବୀର୍ଯ୍ୟର ମଧ୍ୟେ ମୁହିଁ	।	ପବନ ଅଗ୍ନି ରୂପେ ଥାଇ	।।
ଏମନ୍ତେ ପ୍ରକାଶଇ କାୟେ	।	ଶରୀର ସର୍ବସଦ୍ଧି ହୋଏ	।।
ବିରାଟ ହୋଇ ପଡ଼ିଥାଇ	।	ଅଧାର ତାଳୁକାରେ ଖାଇ	।।
ମାତା ପାତାଙ୍କ ଯୁକ୍ତ କାଳେ	।	ବୀର୍ଯ୍ୟ ପଡ଼ଇ ତାଳୁକାରେ	।।
ସେ ମକରନ୍ଦ ପାନ କଲି	।	ମୁକୁନ୍ଦ ନାମ ମୁଁ ବହିଲି	।।
ବିନ୍ଦୁରେ ଯହୁଁ ଆତଯାତ	।	ଗୋବିନ୍ଦ ନାମ ମୋ ସମ୍ଭୁତ	।।
ଜଳ ବୋଲିଣ ଦେହ ପ୍ରାଣ	।	ପବନ ବୋଲି ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ପବନେ ନାମ ଗୁନ୍ଥା ହୋଇ	।	ଏଣୁ ବନମାଳୀ ବୋଲାଇ	।।
କ୍ଳୀଂ ଅକ୍ଷରୁ ଜାତ ହେଲି	।	ଏଣୁ କୃଷ୍ଣ ମୁଁ ବୋଲାଇଲି	।।
ରଜ ରୂପରେ ଜାତ ହୋଇ	।	ବୀର୍ଯ୍ୟ ରୂପରେ ଜନ୍ମ ହୋଇ	।।
ରଜରେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଜାତ ହେଲା	।	ରାମ ନାମଟି ବୋଲାଇଲା	।।
ମାତାର ପଦ୍ମେ ରଜ ଥାଇ	।	ବୀର୍ଯ୍ୟଟି ରାଧା ରୂପେ ଯାଇ	।।
ନିତ୍ୟ ଅଂଶଟି ମୋର ସେହି	।	ରାଧିକା ନାମ ମୁଁ ବୋଲାଇ	।।
ମାତାର ଗର୍ଭ୍ୟେ ଗୋପ୍ୟ ହେଲି	।	ବାଳୁତ ରୂପେ ମୁଁ ରହିଲି	।।
ଏଣୁ ଗୋପାଳ ମୋର ନାମ	।	ଏହି ଗୁପତ କଥା ଜାଣ	।।
ଜ୍ୟୋତି ରୂପରେ ମୋର ଦେହି	।	ଏଣୁ ଅନନ୍ତ ନାମ ବହି	।।
ଜଗତ ବୋଲିଟି ଶରୀର	।	ଶରୀରୁ ଜଗତ ସଂସାର	।।
ଯୋନିରୁ ଯହୁଁ ଜାତ ହେଲି	।	ବାଳୁତ ରୂପ ମୁଁ ବହିଲି	।।
ଜଗତ ଶରୀର ଅଟଇ	।	ପବନ ପାତି ତହିଁ ଥାଇ	।।
ଏଣୁ ଜଗତପତି ନାମ	।	ତୋ ଆଗେ କହିଲି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ପତିତ ରଜ ଭୋଗ ହେଲା	।	ପବନ ତହିଁରେ ମିଶିଲା	।।
ପତିତ ପାବନ ସେ ନାମ	।	ତେଣୁଟି ହୋଇଲା ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ତ୍ରିକୁଟ କାଳିନ୍ଦୀର ହ୍ରଦ	।	ମଧ୍ୟରେ ବହେ ଶିଶୁପାଦ	।।
ଶ୍ରୀବତ୍ସ ନାମଟି ମୋହର	।	ଏଣୁ ହୋଇଲା ମୋ ବିହାର	।।
ଏରୂପେ ମୋର ନାମ ଯେତେ	।	ଭକତ ଦେଲେ ତୋଷଚିତ୍ତେ	।।
କଳା ଡୋଳାଟି ଏ ରାଜାର	।	ନୀଳ ଡୋଳାଟି ଏହି ଚାର	।।
ଗୁରୁ ମଧ୍ୟରେ ବିନ୍ଦୁ ଯେହି	।	ସଅ ଅକ୍ଷର ଅଟେ ସେହି	।।
ନାମର ଯନ୍ତ୍ର ଏହି ସ୍ଥାନ	।	ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଭଲ କରି ଚିହ୍ନ	।।
ଭକତ ମୋର ପିତା ହୋଇ	।	ମୋ ନାମ ଜଗତ କହଇ	।।
ଭକତ ପିତା ମୋ ଅଟନ୍ତି	।	ସେ ମୋତେ ନାମ ଦେଇଛନ୍ତି	।।
ନାମ ଥିଲାକୁ ଦେହି ଅଛି	।	ନାମଟି ଜଗତେ ପରିଛି	।।
ନାମ ଛାଡ଼ିଲେ ପିଣ୍ଡ ଗଲା	।	ନାମଟି ବିରାଟେ ମିଶିଲା	।।
ନାମଟି ସଂସାରର ସାର	।	ନାମ ବ୍ୟତୀତ ନାହିଁ ପାର	।।
ନାମକୁ ହୃଦେ କରି ଦୃଢ଼	।	ଯୋନି ମାର୍ଗରେ ହେ ନ ବୁଡ଼	।।
ଯୋନିକି ଭବଜଳ କହି	।	ତହିଁ ବୁଡ଼ିଲେ ସ୍ଥଳ ନାହିଁ	।।
କହଇ ବଳରାମ ଦାସ	।	ବିରାଟ ଗୀତା ମହାରସ	।।
ସୁଜନେ ଏହି ତତ୍ତ୍ଵ ଘେନ	।	ତତ୍ତ୍ଵ ଚିହ୍ନିଲେ ମହା ପୂଣ୍ୟ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟଗୀତାୟାଂ ବ୍ରହ୍ମବିଦ୍ୟାୟାଂ ବୈୟାସିକ୍ୟାଂ

ହରି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସମ୍ବାଦେ ନାମ ଦ୍ଵିତୀୟୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ତୃତୀୟ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଉବାଚ
ପୁଣି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ପଚାରଇ	।	ସଂଶୟ ମନରେ ତ ପାଇ	।।
ହେ କୃଷ୍ଣ ଭକତ ଦୟାଳୁ	।	ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞା କିମ୍ପା କଲୁ	।।
ବୋଇଲୁ ଯେ ନିମାର୍ଗେ ଗଲେ	।	ଅଳ୍ପ ଆୟୁଷ ହୋନ୍ତି ଭଲେ	।।
ଯେବେ ନ ଯିବା ଯୋନି ମାର୍ଗେ	।	ଜଗତ କେମନ୍ତେ ସୃଜିବେ	।।
ଚିତ୍ତେ ସଂଶୟ ମୋର କଲି	।	ଏ କଥା କହି ବନମାଳୀ	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମନ ଦେଇ	।	ଗୁପତ ଜ୍ଞାନ ଏ ବୋଲାଇ	।।
ଯେଣୁ ତୁ ମୋହର ବିଶ୍ଵାସ	।	ତୋ ଆଗେ କରିବି ପ୍ରକାଶ	।।
ଆନକୁ ନ କହିବୁ ତୁହି	।	ମୋ ପାଦ ପଦ୍ମ ଥାଅ ଛୁଇଁ	।।
ଘଟରେ ଜଳ ପୂରି ଥାଇ	।	କିଞ୍ଚିତେ ଛିଦ୍ର ମାତ୍ର ହୋଇ	।।
ଶରୀର କୁମ୍ଭ ବୋଲି ଜାଣ	।	ବୀଜଟି ଜଳ ପରିମାଣ	।।
ଶରୀରୁ ଜଳ ଗଳିଯାଇ	।	ଶରୀର ନିର୍ବଳ ହୁଅଇ	।।
ଜଳ ବିହୀନେ ବ୍ୟାଧି ଗ୍ରାସେ	।	ବ୍ୟାଧି ଗ୍ରାସିଲେ ଆତ୍ମା ନାଶେ	।।
ଏମନ୍ତେ ହୁଅଇ ସେ କ୍ଷୟେ	।	ଏଣୁଟି ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧି କହେ	।।
ପୁଣି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ପଚାରଇ	।	ମୋ ଚିତ୍ତେ ସଂଶୟ ରହଇ	।।
ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ ବେନି ହୋଇ	।	ସେ ପୁଣି ଜଗତ ସୁଜଇ	।।
ଏ କଥା ଯେବେ ନାସ୍ତି ହେବ	।	ସଂସାର କେମନ୍ତେ ହୋଇବ	।।
ଏ କଥା କହ ଦଇତ୍ୟାରି	।	ନମସ୍ତେ ମୁକୁନ୍ଦ ମୁରାରି	।।
ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତୋଷ ମନେ	।	ତୋତେ କହିବା ଗୁପ୍ତଜ୍ଞାନେ	।।
ଛପନ କୋଟି ଜୀବ ଯେତେ	।	ସର୍ଜନା ହୁଅନ୍ତି ଜଗତେ	।।
ପ୍ରତି ଦିନରେ ଯୁକ୍ତ ହେଲେ	।	ଏ ଜୀବ ନାଶ ଯାଇ ଭଲେ	।।
ଏଥିକି ପୁଣ ପ୍ରତିକାର	।	କହିବା ଶୁଣ ମହାବୀର	।।
ପତ୍ନୀର ପଦ୍ମ ଫୁଟିଥିବ	।	ସେ ଦିନ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଦାନ ଦେବ	।।
ସେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ପଡ଼ିଲେ ପଦ୍ମରେ	।	ମୁଦ୍ରିତ ହୁଅଇ ସତ୍ଵରେ	।।
ତହିଁରୁ ପୁରୁଷ ହୁଅଇ	।	ଏମନ୍ତେ ଜଗତ ସୃଜଇ	।।
ଏଥିରେ ଅଛି ପୁଣ ଭେଦ	।	କହିବା ଶୁଣ ତତ୍ତ୍ଵ ବୋଧ	।।
ପଦ୍ମ ମଧ୍ୟେ ଯେ ବିନ୍ଦୁ ପଡ଼େ	।	ପୁରୁଷ ରୂପକୁ ସେ ଧରେ	।।
ଯେବେ ପଡ଼ଇ ପାଖୁଡ଼ାରେ	।	ସ୍ତିରୀ ହୁଅଇ ତତକାଳେ	।।
ପାଖୁଡ଼ା ପଦ୍ମ ଦୁଇଠାରେ	।	ବୀର୍ଯ୍ୟ ପଡ଼ିଲେ ସେ କାଳରେ	।।
ତହିଁରୁ ବେନି ଜାତ ହୋଇ	।	ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ ଯେ ବୋଲାଇ	।।
ଯେବେ ପଡ଼ଇ ପଦ୍ମେ ଏକ	।	ସେ ହୁଏ ବେଣୀ ଯେ ଫୋଟକ	।।
ବେନି ପୁରୁଷ ବୋଲି ଜାଣ	।	ନିର୍ଣ୍ଣୟ କହିଲି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ଯେତେକ ପୂରିକା ହୁଅଇ	।	ପବନ ଯେତେ ଭାଗ ହୋଇ	।।
ଏତେକ ମୂର୍ତ୍ତି ସେହି ଧରେ	।	ଦୁହିତା ହୁଏ ପାଖୁଡ଼ାରେ	।।
ଡାହାଣପୁଡ଼ା ବହୁଥିଲେ	।	ଏମନ୍ତ ବେଳେ ରତି କଲେ	।।
ସେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଅଗ୍ନି ଜଳିଯାଇ	।	ପଦ୍ମରେ ଆଉ ନ ରହଇ	।।
ବାମ ନାସିକା ବହୁଥିଲେ	।	ଏମନ୍ତ ବେଳେ ରତି କଲେ	।।
ସେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ହୁଅଇ ପୁରୁଷ	।	ଅନ୍ୟ ବେଳରେ ଯାଇ ନାଶ	।।
ଅର୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଗୋସାଇଁ	।	ସଂଶୟ ମଣିଲଇଁ ମୁହିଁ	।।
ବାମ ଡାହାଣ ନାସା ବାଇ	।	ଏଥିରେ ଭେଦ କହି ଫେଇ	।।
ଡାହାଣେ କିପାଁ ଜଳିଗଲା	।	ବାମରେ ସମ୍ଭୁତ ହୋଇଲା	।।
ଏ ଅର୍ଥ କହି ଭଗବାନ	।	ନମଇଁ ତୁମ୍ଭର ଚରଣ	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବାକ୍ୟେ ଭଗବାନ	।	କହନ୍ତି ଫେଡ଼ି ଗୁପ୍ତ ଜ୍ଞାନ	।।
ଛପନ କୋଟି ଜୀବ ଯେତେ	।	କାମରେ ଜଡ଼ିତ ସମସ୍ତେ	।।
ଦିବସ ଷୋଳଘଡ଼ି ହୋଇ	।	ବତ୍ରିଶ ରାତ୍ରମିଶି ହୋଇ	।।
ପୁରୁଷ ଆବର ଯୁବତୀ	।	ସମସ୍ତେ ହୋନ୍ତି ରଜୋବତୀ	।।
ଘଡ଼ିକେ ନାମ ଯେ ଗୋଟିଏ	।	ଉଦୟଠାରୁ ଅସ୍ତ ଯାଏ	।।
ଷୋଳ ଘଡ଼ିରେ ଷୋଳକ୍ଷର	।	ବତ୍ରିଶ ମିଶି ରାତ୍ର ସାର	।।
ବତ୍ରିଶ ନାମ ଷୋଳାକ୍ଷର	।	ରାତ୍ର ଦିବସ ନାମ ସାର	।।
ଏକ ଘଡ଼ିବେ ଏକ ନାମ	।	ମହାମନ୍ତ୍ରଟି ଏହି ଜାଣ	।।
ରାଆ ଅକ୍ଷର ସ୍ତିରୀ କହି	।	ମଅଟି ପୁରୁଷ ଅଟଇ	।।
କୃ ଅକ୍ଷର ଟି ପୁଂସ ହେଲା	।	ଷ୍ଣଅ ଯେ ସ୍ତିରୀ ବୋଲାଇଲା	।।
ହ କ୍ଷର ସ୍ତିରୀ ବୋଲି କହି	।	ରେ କ୍ଷର ପୁରୁଷ ବୋଲାଇ	।।
ପୁରୁଷ ଆବର ଯୁବତୀ	।	ସମସ୍ତେ ହୋନ୍ତି ରଜୋବତୀ	।।
ଚତୁର୍ଥ ବେଳ ଦିବସର	।	ଚତୁର୍ଥ ବେଳେ ଯେ ରାତ୍ରର	।।
ଏମନ୍ତ ଅଷ୍ଟ ବେଳ ଯାଏ	।	ଏ ଜୀବ ରଜୋବତୀ ହୁଏ	।।
ସ୍ଥାବର କୀଟ ଯେ ପତଙ୍ଗ	।	ଏମନ୍ତ ବେଳେ ହୋନ୍ତି ଯୋଗ	।।
ବାମ ନାସିକା ଯେବେ ବହି	।	ରଜୋବତୀ ସେ ବୋଲି କହି	।।
ଏଥି କାରଣ ବୁଝି ଯେବେ	।	ରତି କରନ୍ତି ସମଭାବେ	।।
ଯେ ଦିନେ ପଦ୍ମ ଫୁଟିଥିବ	।	ତାହା ବୁଝିଣ ଯୁଗ୍ମ ହେବ	।।
ଏ ଭାବେ ରତି କଲେ ଯେବେ	।	ବୃକ୍ଷ ଅଙ୍କୁରି ଉଠେ ତେବେ	।।
ଅନ୍ୟ ଦିଗରେ ନାଶ ଯାଇ	।	ଏଣୁ ଅଳ୍ପ ଆୟୁଷ ହୋଇ	।।
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଗୋସାଇଁ	।	ମନ ମୋ ଭାନ୍ତି ଫିଟୁ ନାହିଁ	।।
ଏମନ୍ତ ଭାବେ ଯେତେ କଲେ	।	ଆୟୁଷ ବୃଦ୍ଧି ହୁଏ ଭଲେ	।।
ଭୋଜନ ପାନେ କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ	।	ସ୍ନାନ ଭୋଜନେ ଭେଦ କାହିଁ	।।
ସ୍ନାନ ମାର୍ଜନେ ଭେଦାଭେଦ	।	ଏକଥା କହି ହେ ଗୋବିନ୍ଦ	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି କର୍ଣ୍ଣେ	।	କହନ୍ତି କୋମଳ ବଚନେ	।।
ସାତ ବାରିଣୀ କହିଦେବା	।	ତୋ ମନୁ ସଂଶୟ ଫେଡ଼ିବା	।।
ରବିବାରରେ ସ୍ନାନ କର	।	ସୋମରେ ସ୍ନାନ ଯେ ନ କର	।।
ମଙ୍ଗଳବାରେ ସ୍ନାନ କର	।	ବୁଧରେ ସ୍ନାନ ପରିହର	।।
ବୃହସ୍ପତିରେ କର ସ୍ନାନ	।	ଶୁତ୍ରରେ ତା କର ବର୍ଜ୍ଜନ	।।
ଶନିରେ କର ନାସ୍ତି ଜଳ	।	ଶରୀରେ ନ ପଶିବ କାଳ	।।
ବାମ ନାସିକା ବହୁଥିବ	।	ସ୍ନାନ ଭୋଜନ ନ କରିବ	।।
ଡାହାଣ ପୁଡ଼ା ବହୁଥିଲେ	।	ସ୍ନାନ ଭୋଜନ ତେତେବେଳେ	।।
ଶୟନ ମାର୍ଗ କହିଦେବା	।	ତୋ ମନୁ ସଂଶୟ ଫେଡ଼ିବା	।।
ଆଦ୍ୟ ନିଶିରେ ନ ଶୋଇବ	।	ମଧ୍ୟ ପ୍ରାନ୍ତରେ ଜାଗିଥିବ	।।
ଏମନ୍ତ ଶୟନ ଭୋଜନ	।	ଏ ଭାବେ ରତି କରି ପୁଣ	।।
ଗୃହୀ ସ୍ଵଭାବ ଧର୍ମ ଏହି	।	ଏ ମାର୍ଗେ ଚଳ ବୀର ତୁହି	।।
ଏ ଭାବେ ଥିଲେ ହେ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।	କାଳକୁ ଭୟ ନାହିଁ ପୁଣ	।।
ଭଣିଲେ ବଳରାମ ଦାସ	।	ସୁଜନେ ଏହି ଭାବେ ରସ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟଗୀତାୟାଂ ବୈୟାସିକ୍ୟାଂ ପରମହଂସ୍ୟା ସଂହିତାୟାଂ

ଶ୍ରୀ ହରି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଗୁପ୍ତଜ୍ଞାନ କଥନେ ନାମ ତୃତୀୟୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଚତୁର୍ଥ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଉବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବିନୟ ଭାବରେ	।	ପଡ଼ଇ ଗୋବିନ୍ଦ ପୟରେ	।।
ହେ ବିଶ୍ଵେଶ୍ଵର ନାରାୟଣ	।	ଅନାଦି ପରମ କାରଣ	।।
କଥା ଏ ପଡ଼ିଲା ମୋ ମନେ	।	କହିବା ହେଉ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନେ	।।
ବଡ଼ ଦେଉଳ କେ ଅଟଇ	।	କାହାକୁ ନୀଳଚକ୍ର କହି	।।
ତିନିମୂର୍ତ୍ତି ଯେ ତହିଁଛନ୍ତି	।	କେ କେଉଁଠାରେ ଯଦୁପତି	।।
ଅଠର ନଳା କା’କୁ କହି	।	ବଡ଼ ଦାଣ୍ଡଟି କେ ବୋଲାଇ	।।
ଜଗମୋହନ ଘର କେହୁ	।	କହିବା ହେଉ ମହାବାହୁ	।।
ମଣୋହି ସ୍ଥାନ ଯେ ଅଟଇ	।	ରୋଷାଇଶାଳ କେ ବୋଲାଇ	।।
କାହାକୁ କହି ସିଂହାସନ	।	ଚନ୍ଦନ ଅର୍ଗଳି କେ ପୁଣ	।।
କାହାକୁ ସିଂହଦ୍ଵାର କହି	।	ଶ୍ରୀ ନନ୍ଦିଘୋଷ କେ ବୋଲାଇ	।।
ଷୋଳ ଚକଟି କେହୁ ପୁଣ	।	ଚାରି ଦେବଙ୍କ କେଉଁ ସ୍ଥାନ	।।
ତୁଳସୀ ଚଉରାରେ ପୁଣ	।	ଚାରି ଦେବଙ୍କ କେଉଁ ସ୍ଥାନ	।।
କାହାକୁ କହି ଚାରିବଟ	।	କେବଣ ଠାରେ ଚାରି ମଠ	।।
ପାତାଳ ବୋଲାଏ କେ ପୁଣି	।	କାହାକୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ବୋଲି ଜାଣି	।।
ସ୍ଵର୍ଗ ବୋଲିଣ ତାକୁ କହି	।	ଏ କଥା କହି ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
କାହାକୁ କହି ଯାଜପୁର	।	ବ୍ରହ୍ମାର କେବଣ ନଗର	।।
କପିଳାସଟି କେ ବୋଲାଇ	।	ବୈକୁଣ୍ଠପୁର କା’କୁ କହି	।।
କାହାକୁ ବୋଲି ଗୋଲାହାଟ	।	କେଉଁଠାରେ କଳାରାୟଟ	।।
କାଉଁରୀ ପାଟଣାଟି କେହୁ	।	ଏ କଥା କହ ମହାବାହୁ	।।
ସାତବାରଙ୍କ ସ୍ଥାନ କାହିଁ	।	ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟଟି କେ ବୋଲାଇ	।।
ପୂର୍ବ ଦିଗଟି କେହୁ ପୁଣ	।	ପଶ୍ଚିମ କେହୁ ଯେ ପ୍ରମାଣ	।।
ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗ କେ ହୋଇଲା	।	ଉତ୍ତର କେହୁ ବୋଲାଇଲା	।।
ଏବେ ହୋ ଚାରିମେଘ କାହିଁ	।	ଆଜ୍ଞା କର ହେ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଦିବସ କାହାକୁଟି କହି	।	ରାତ୍ର ବୋଲିଣ କେ ଅଟଇ	।।
ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ନଦୀ କାହିଁ	।	ତ୍ରିବେଣୀ କେହୁ ଯେ ବୋଲାଇ	।।
ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରି କହ ଫେଇ	।	ଶୁଣିଲେ ନିସ୍ତରିବି ମୁହିଁ	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବାକ୍ୟେ ଚକ୍ରଧର	।	ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଭକ୍ତ ସାର	।।
ବଡ଼ ଦେଉଳ ବୋଲି ଯାହା	।	ନିଶ୍ଚୟ ଏ ତୋହର କାୟା	।।
ନନ୍ଦି ଘୋଷଟି ଯାହା କହି	।	ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଏ ତୋହର ଦେହୀ	।।
ଆଣ୍ଠୁରୁ କଟିଯାଏ ପୁଣ	।	ଏ ତିନି ଚକ୍ର ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ନାଭି ହୃଦୟ କଣ୍ଠ ଘେନି	।	ଏ ତିନି ଅଟଇ ଯେ ପୁଣି	।।
ହସ୍ତ ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି ଖୁଆ ଯାଏ	।	ଏ ପୁଣି ଅଷ୍ଟ ଚକ୍ର ହୁଏ	।।
ଆବର ଚକଟି କପାଳ	।	ଏମନ୍ତ ହୋଇଲା ଏ ଷୋଳ	।।
ଷୋଳ ଚକଟି ଏ ପ୍ରମାଣ	।	ତୋ ଆଗେ କହିଲି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ବଡ଼ଦାଣ୍ଡଟି ଯାହା କହି	।	ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତୋର ମୁଖ ସେହି	।।
ବାଇଶ ପାବଚ୍ଛଟି ପୁଣ	।	କଣ୍ଠ ତଳକୁ ହେ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ଅଠର ନଳା ଯାହା କହି	।	ତୋହରି ଗଳା ସେ ଅଟଇ	।।
ତୁଳସୀ ଚଉରା ଯେ ପୁଣ	।	କଣ୍ଠ ତଳକୁ ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ଗୃହ୍ୟକୁ ଯାଜପୁର କହି	।	ନାଭିଟି ବ୍ରହ୍ମପୁର ହୋଇ	।।
ହୃଦୟ ଅଟେ ବିଷ୍ଣୁପୁର	।	କଣ୍ଠ କପିଳାସ କନ୍ଦର	।।
ବୈକୁଣ୍ଠପୁର ମୁଖ ହୋଇ	।	ତାଳୁକୁ ସ୍ଵର୍ଗଦ୍ଵାର କହି	।।
ତାଳୁକୁ କହି ନେତ୍ର ବାନା	।	କପୋଳ କାଉଁରୀ ପାଟଣା	।।
କପୋଳ ଉପରଟି ଯେହୁ	।	ଗୋଲାହାଟଟି ବୁଝ ସେହୁ	।।
ନାସିକା ବେନି ପୁଡ଼ା ଯେହି	।	ବେନି ଆଲଟ ବୋଲି କହି	।।
ତିନି ଅକ୍ଷର ତିନି ମୂର୍ତ୍ତି	।	ତୋହର ଚକ୍ଷୁରେ ଅଛନ୍ତି	।।
ଗରୁଡ଼ ସ୍ତମ୍ଭ ମନ ହୋଇ	।	ମଣୋହି କୋଠା ନସା କହି	।।
ତାଳୁକୁ ପୂର୍ବଦିଗ କହି	।	ନାସାଟି ପଶ୍ଚିମ ଅଟଇ	।।
ବାମକର୍ଣ୍ଣ ଉତ୍ତର ଜାଣ	।	ଡାହାଣ କର୍ଣ୍ଣ ଯେ ଦକ୍ଷିଣ	।।
ଚାରି ମଠଙ୍କ ନାମ ଶୁଣ	।	ଚତୁର୍ଥ ମଠ ମୁଖ ପୁଣ	।।
ଏମନ୍ତେ ହେଲା ମଠ ଚାରି	।	ତୋ ଆଗେ କହିଲି ବିସ୍ତାରି	।।
ଚାରି ମେଘଙ୍କ ସ୍ଥାନମାନ	।	ତୋ ଆଗେ କହିବା ଅର୍ଜୁନ	।।
ଆବର୍ତ୍ତ ମେଘ ତାଳୁ କହି	।	ଚକ୍ଷୁଟି ସମ୍ଵର୍ତ୍ତ ବୋଲାଇ	।।
ପୁଷ୍କର ନାସା ତୋ ପ୍ରମାଣ	।	ମୁଖ ତୋ ଅଟେ ଦ୍ରୋଣ ଜାଣ	।।
ଏହାକୁ ଚାରି ମେଘ କହି	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମନ ଦେଇ	।।
କହିବା ଏବେ ଚାରି ବଟ	।	ଶୁଣ ତୁ ଯୁଧିଷ୍ଠି କନିଷ୍ଠ	।।
ତାଳୁକୁ କହି କଳ୍ପବଟ	।	ବାଞ୍ଚାବଟଟି ଚକ୍ଷୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ	।।
ଦେବ ନାଶନ ବଟ ନାସା	।	ବଂଶୀବଟର ମୁଖ ବସା	।।
ଏମନ୍ତେ ଚାରିବଟ ହେଲା	।	ଶୁଣ ତୁ କୁନ୍ତୀଦେବୀ ବଳା	।।
ସାତବାରଙ୍କ ସ୍ଥାନମାନ	।	ଫେଡ଼ି କହିବା ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ଡାହାଣ ନାସା ରବିବାର	।	ବାମ ନାସିକା ସୋମବାର	।।
ମଙ୍ଗଳ ଡାହାଣଟି ଚକ୍ଷୁ	।	ବୁଧବାର ଯେ ବାମଚକ୍ଷୁ	।।
ବାମ କର୍ଣ୍ଣଟି ଶୁକ୍ରବାର	।	ଡାହାଣ କର୍ଣ୍ଣ ଶନିବାର	।।
ଗୁରୁବାରଟି ଜିହ୍ନା କହି	।	ଏମନ୍ତେ ସାତବାର ଏହି	।।
ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ନଦୀ ଦୁଇ	।	ତ୍ରିବେଣୀ ଆଦି ଦେବା କହି	।।
ଯମୁନା ବାମନାସା ବାୟି	।	ଦକ୍ଷିଣ ପୁଡ଼ା ଗଙ୍ଗା ହୋଇ	।।
ଏଥି ମଧ୍ୟରେ ସରସ୍ଵତୀ	।	ଏମନ୍ତେ ତ୍ରୟନଦୀ ସ୍ଥିତି	।।
ଚାରି ବେଦହିଁ କହିଦେବା	।	ତୋ ମନୁ ସଂଶୟ ଫେଡ଼ିବା	।।
ମୁଖ ଯେ ଋକଦେବ ସ୍ଥାନ	।	ନାସାଟି ସାମବେଦ ଜାଣ	।।
ଚକ୍ଷୁରେ ଯଜୁ ର୍ବେଦ ବସେ	।	ଅର୍ଥବ ବେଦ କର୍ଣ୍ଣ ଦେଶେ	।।
ଶିଶୁ ବେଦଟି ଶୂନ୍ୟେ ଥାଇ	।	ଏମନ୍ତେ ପାଞ୍ଚ ବେଦ କହି	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଯେତେ ବିଧିମତ	।	ପିଣ୍ଡରେ ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତ	।।
ପିଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଏକ ମତ	।	ତୋ ଆଗେ କହିଦେଲି ତତ୍ତ୍ଵ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ବୁଡ଼ିଣ ନ ମର	।	ଏ ପିଣ୍ଡେ ସର୍ବ ହେତୁ କର	।।
ବିରାଟ ଗୀତାମାନ କହି	।	ଗୁପତ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ଏହି	।।
କହଇ ବଳରାମ ଦାସ	।	ସୁଜନ ପାଦେ ମୋର ଆଶ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟଗୀତାୟାଂ ବୈୟାସିକ୍ୟାଂ ପରମହଂସ୍ୟା ସଂହିତାୟାଂ ଶ୍ରୀ ହରି-

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସମ୍ଵାଦେ ପିଣ୍ଡବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ କଥନେ ନାମ ଚତୁର୍ଥୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ପଞ୍ଚମ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଉବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଗୋସାଇଁ	।	ଅକ୍ଷର ଭେଦ ଦିଅ କହି	।।
ଅକ୍ଷରମାନଙ୍କର ଭେଦ	।	ଫେଡ଼ି କହିବ ହେ ଗୋବିନ୍ଦ	।।
ପ୍ରଥମେ ହେଲା କେତେ କ୍ଷର	।	ତତ୍ତ୍ଵ ହୋଇଲା କେତେ କ୍ଷର	।।
ତହିଁ ଉତ୍ତାରୁ କେ ହୋଇଛି	।	ଫେଡ଼ି କହିବ ହେ ଶ୍ରୀବତ୍ସି	।।
ଅକ୍ଷର ଭେଦ କହି ଦେବ	।	ମୋ ମନୁ ସଂଶୟ ଫେଡ଼ିବ	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବାକ୍ୟେ ଭଗବାନ	।	ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ଶିରରୁ କ୍ଷରୁଛି ଜଗତ	।	ଚୌବନ ଅକ୍ଷର ଯେ ଯୁକ୍ତ	।।
କହିବା ଚୌବନ ଶବଦ	।	ମନରେ ନ କର ବିଷାଦ	।।
ସିଇ ଶବଦଟି ଶୂନ୍ୟ ହିଁ	।	ଦ୍ଧି ଶବଦଟି ଧୀରେ କହି	।।
ରଅ ଶବଦ ନିତ୍ୟେ ଅଛି	।	ସ୍ତୁଉ ଶବଦ ନେଉଅଛି	।।
ଅଣ ଶବଦ ନିତ୍ୟେ ଅଛି	।	ଆ ଆ ଶବଦ ଆସୁଅଛି	।।
ଇ ଶବଦଟି ଘରେ ସାର	।	ଈଟି ଯେ ଅଟଇ ଈଶ୍ଵର	।।
ଉଊ ଶବଦ ଉଇଁ ଅଛି	।	ଉଲଟ ଶବଦ ବହୁଛି	।।
ଋଣ ଶବଦ ଏକ ବ୍ରହ୍ମ	।	ଋଉ ଶବଦ ମହାଶୂନ୍ୟ	।।
ଉ ଶବଦୁଁ ଏ ସମ୍ଭୁତ	।	ଉ ଶବଦୁଁ ସର୍ବଜାତ	।।
ଏ ଶବଦଟି କରୁଅଛି	।	ଐ ଶବଦଟି ଖଟିଅଛି	।।
ଓ ଶବଦୁଁ ଏ ଓଁ କାରହିଁ	।	ଔ ଶବଦୁଁ ଯେ କ୍ଷୟ ହୋଇ	।।
ଅଂ ଶବ୍ଦ ଯେ ଚଳୁଅଛି	।	ଅଃ ଶବଦୁଁଟି ଘୋଟିଅଛି	।।
କଅ ଶବଦ କରୁଅଛି	।	ଖଅ ଶବଦ ଖାଉଅଛି	।।
କଅ ଶବଦୁଁ ଏ ଓଁ କାର	।	ଘଅ ଶବଦୁଁ ଘୋରୁ ପାର	।।
ଙଅ ଶବଦ ଉଇଁ ଅଛି	।	ଚଅ ଶବଦ ଚଳୁଅଛି	।।
ଛଅରୁ କ୍ଷରନ୍ତି ଜଗତ	।	ଜଅ ଶବଦୁ ଏ ସମ୍ଭୂତ	।।
ଝଅ ଶବଦୁଁ ଝରୁଅଛି	।	(ଞ) ଶବଦ ନିତ୍ୟେ ଅଛି	।।
ଝଅ ଶବଦ ଟଳୁଅଛି	।	ଠଅ ଶବଦ ଠୁଳେ ଅଛି	।।
ଡଅ ଶବଦ ଡାକୁଅଛି	।	ଢଅ ଶବଦୁ ଢଳୁଅଛି	।।
ଣଅ ଶବଦ ମହାଶୂନ୍ୟ	।	ତଅ ଶବଦୁଁ ତତ୍ତ୍ଵ ଜ୍ଞାନ	।।
ଥଅ ଶବଦ ସ୍ଥିତି ଅଛି	।	ଦଅ ଶବଦ ଦହୁଅଛି	।।
ଧଅ ଶବଦ ଧୀରେ କହି	।	ନଅ ଶବଦ ଲୀନ ହୋଇ	।।
ପଅ ଶବଦ ପୁରୁଅଛି	।	ଫଅ ଶବଦ ଫେରୁଅଛି	।।
ବଅ ଶବଦ ଶୂନ୍ୟେ ବାଜେ	।	ଭଅ ଶବଦ ଶୂନ୍ୟେ ଭଜେ	।।
ମଅ ଶବଦ ପୁରୁଅଛି	।	ଯଅ ଶବଦ ଜାଣୁଅଛି	।।
ରଅ ଶବଦ ରହିଥିବ	।	ଲଅ ଶବଦ ଲଗାଇବ	।।
ବଅ ଶବଦ ବାମେ ଛନ୍ତି	।	ଶଅ ଶବଦ ଶୂନ୍ୟେ ସ୍ଥିତି	।।
ଷଅ ଶବଦ ଏ ଶରୀର	।	ସଅ ଶବଦୁଁ ଚରାଚର	।।
ହଅ ଶବଦ ହରୁଅଛି	।	କ୍ଷଅ ଶବଦ କ୍ଷରୁଅଛି	।।
ଏମନ୍ତେ ଚୌବନ ଶବଦ	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତତ୍ତ୍ଵ ଭେଦ	।।
ଏ ଜ୍ଞାନ ଗୁପତ ଅଟଇ	।	କାହାକୁ ନ କହିବୁ ଫେଇ	।।
ଶୁଣି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତୋଷମନ	।	ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଦେ କଲା ଧ୍ୟାନ	।।
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଉବାଚ
ଆନନ୍ଦେ ପାଦତଳେ ପଡ଼ି	।	ପୁଣି ପଚାରେ କରଯୋଡ଼ି	।।
ଆଦ୍ୟରେ କେଉଁ କ୍ଷର ଥିଲା	।	ଏତେ ଅକ୍ଷର କାହୁଁ ହେଲା	।।
ଏ କଥା କହ ନାରାୟଣ	।	ନମଇଁ ତୁମର ଚରଣ	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବାକ୍ୟେ ଭଗବାନ	।	କହନ୍ତି ଶୁଣ ତତ୍ତ୍ଵ ଜ୍ଞାନ	।।
ଯେ କାଳେ ନ ଥିଲା ମଣ୍ଡଳ	।	ନ ଥିଲେ ଚନ୍ଦ୍ର ହିଁ ଭାସ୍କର	।।
ସେ କାଳେ ମହାଶୂନ୍ୟେ ରହି	।	ବିରାଟ ରୁପ ଥିଲି ମୁହିଁ	।।
କେହି ନ ଥିଲେ ହୋ ଅର୍ଜୁନ	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଦିଶେ ମହାଶୂନ୍ୟ	।।
ଶୁଣି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତତ୍ତ୍ଵ ଜ୍ଞାନ	।	ତୁ ମୋର ଅଟୁ ପଞ୍ଚପ୍ରାଣ	।।
ମହାଶୂନ୍ୟରୁ ଶୂନ୍ୟ ହେଲା	।	ସେ ଶୂନ୍ୟ ଅର୍ଦ୍ଧମାତ୍ରା ହେଲା	।।
ଅର୍ଦ୍ଧମାତ୍ରାରୁ ସେ ଓଁ କାର	।	ଓଁ କାରୁ ତ୍ରିବୀଜ ବାହାର	।।
ଏ ଷଡ଼ାକ୍ଷରୁ ହ କ୍ଷ ସାର	।	ତ୍ରି କ୍ଷରୁ ନାମ ଷଡ଼କ୍ଷର	।।
ଏ ଷଡ଼ାକ୍ଷରୁ ଚାରିବେଦ	।	ସିଦ୍ଧିରସ୍ତୁ ଯେ ଚାରି ଭେଦ	।।
ଧିଇରୁ ଷୋଳକ୍ଷର ହେଲା	।	ଅଆଦି ନାମ ବୋଲାଇଲା	।।
ଆଆଦି ଅକ୍ଷରରୁ ଜାତ	।	କଖଗଘ ଯେ ଏ ସମ୍ଭୂତ	।।
ଏ ବାରକ୍ଷରୁ ଦଶ ହେଲା	।	ଡଢଣ ତଥ ବୋଲାଇଲା	।।
ଏ ଦଶାକ୍ଷରୁ ଷଡ଼ ଜାତ	।	ବଭମ ଏ ଷଡ଼ ସମ୍ଭୂତ	।।
ଷଡ଼ରୁ ଚାରିକ୍ଷର ହେଲା	।	ବଶ୍ରୀଅ ନାମ ବୋଲାଇଲା	।।
ଏମନ୍ତ ଚୌବନ ଅକ୍ଷର	।	ଜାତ ହୋଇଲା ମହାବୀର	।।
ତୋ ଠାରେ ମୋର ମାୟା ନାହିଁ	।	ତୁ ଜୀବ ମୁଁ ପରମ ହୋଇ	।।
ସାକ୍ଷାତେ ପରବ୍ରହ୍ମଂ ହୋଇ	।	ଏ ମୋର ବିନୁ ଅନ୍ୟ ନାହିଁ	।।
ମୋଠାରେ ତିନିମୂର୍ତ୍ତି ଜାତ	।	ତିନି ମୂର୍ତ୍ତିରୁ ବେଦ ତତ୍ତ୍ଵ	।।
ବେଦରୁ ହୋଇଲା ଅକ୍ଷର	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଗୀତାସାର	।।
ଅକ୍ଷର ଛନ୍ଦିଛି ସଂସାର	।	ବେଦଟି ଅକ୍ଷରୁଁ ବାହାର	।।
ଶୁଣି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ହେଲା ତୋଷ	।	ପାଇଲା ଜ୍ଞାନ ତତ୍ତ୍ଵରସ	।।
ଭଣିଲେ ବଳରାମ ଦାସ	।	ମୋତେ ରଖିବେ ପୀତବାସ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟଗୀତାୟାଂ ବୈୟାସିକ୍ୟାଂ ପରମହଂସ୍ୟା ସଂହିତାୟାଂ

ଶ୍ରୀ ହରି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସମ୍ବାଦେ ବ୍ରହ୍ମବେଦାଦି କଥନେ ନାମ ପଞ୍ଚମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

Unknown

ଷଷ୍ଠ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଉବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ହୃଦୟ ବିକଳେ	।	ପଡ଼ଇ କୃଷ୍ଣ ପାଦତଳେ	।।
ଆହେ ଗୋବିନ୍ଦ ଭଗବାନ	।	ସଂଶୟ କର ବିମୋଚନ	।।
ପଞ୍ଚ ତତ୍ତ୍ଵର ଭେଦାଭେଦ	।	ମୋତେ ନ କହିଲେ ଗୋବିନ୍ଦ	।।
ପଞ୍ଚ ତତ୍ତ୍ଵ କେ କେ ବୋଲାଇ	।	ମୋତେ ତା କହ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଭୋ ସ୍ଵାମୀ କହି ମୋ ଆଗର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ପାଦତଳେ ପଡ଼ି	।	ବିନୟ ଭାବେ କରଯୋଡ଼ି	।।
ଏ ସର୍ବ କାହିଁ ରେ ଅଛନ୍ତି	।	ଶୁଣିଲେ ଫିଟୁ ମନୋଭ୍ରାନ୍ତି	।।
ଯନ୍ତ୍ର କାଟିଣ ବସାଇବ	।	ଏ ପ୍ରତି ଅଙ୍ଗେ କହିଦେବ	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବାକ୍ୟେ ଚକ୍ରଧର	।	କହନ୍ତି ଯନ୍ତ୍ର ଭେଦ ସାର	।।
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଶୁଣ ଏହୁ କଥା	।	ମୁନିଏ ନ ଜାଣନ୍ତି ଯଥା	।।
ତୋତେ ମୁଁ କହୁଅଛି ଫେଇ	।	କେବଳ ନ କହିବୁ କାହିଁ	।।
ଅନନ୍ତ ଯନ୍ତ୍ର ଏହା ନାମ	।	ଏ ନିତ୍ୟ ଫୁକାବନ୍ଧ ଧାମ	।।
ମୋତେ ପଚାରିଲୁ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।	ଏ ନିତ୍ୟେ ସର୍ବେ ଛନ୍ତି ପୁଣ	।।
ଯେତେକ ପଚାରିଲୁ ତୁହି	।	ସକଳ ଦେବା ତୋତେ କହି	।।
ଦେହକୁ ପୃଥ୍ଵୀ ବୋଲି କହି	।	ଆପେ ବୋଲନ୍ତି ଜଳ ସେହି	।।
ଅଗ୍ନିକି ତେଜ ବୋଲି କହି	।	ପବନ ନାସାରେ ବସଇ	।।
ଆକାଶ ତାଳୁକା ଦୁଆର	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମହାବୀର	।।
ପୃଥ୍ଵୀର ସ୍ଥାନ ଇନ୍ଦ୍ରିଦ୍ଵାର	।	ଆବର ସ୍ଥାନ ନୟନର	।।
ତେଜର ସ୍ଥାନ ଚକ୍ଷୁ ଦ୍ଵାର	।	ନାଭିରେ ପବନର ଘର	।।
ଡାହାଣ ନାସା ସୂର୍ଯ୍ୟ ଜ୍ୟୋତି	।	ବାମ ନାସିକା ଚନ୍ଦ୍ର କାନ୍ତି	।।
ବେନି ଚକ୍ଷୁକୁ ତାରା କହି	।	ଧ୍ରୁବଚକ୍ରଟି ସେ ବୋଲାଇ	।।
ସ୍ୱଧମୀ ସଭାଟି କର୍ଣ୍ଣରେ	।	ତପୀ ସଭାଟି ଲଲାଟରେ	।।
ଶରୀରେ ବାସ୍ତରୀ ଯେ ନାଡ଼ି	।	ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଶରୀରକୁ ଭିଡ଼	।।
ବେନିଚକ୍ଷୁଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ସ୍ଥାନ	।	ତ୍ରିକୁଟ ବୋଲି ତାର ନାମ	।।
ଦନ୍ତ ସନ୍ଧିରେ ସୁଷୂମୁନା	।	ଗୁପତ ଧାରା ସେହୁ ସିନା	।।
ମୃଣାଳ ନାସା ବାୟୁ କହି	।	କପୋଳ ବଙ୍କୁନାଳ ହୋଇ	।।
କାଳଟି ଚକ୍ଷୁରେ ବସଇ	।	ସ୍ଵପନ କଣ୍ଠରେ ଦେଖଇ	।।
ମନର ଶୂନ୍ୟରେଟି ଘର	।	ଜ୍ଞାନ ବସଇ ଚକ୍ଷୁ ଦ୍ଵାର	।।
ଧ୍ୟାନଟି ନାସା ଅଗ୍ରେ ଥାଇ	।	ତତ୍ତ୍ଵ ଯେ ତାଳୁରେ ବସଇ	।।
ଚେତନା ଇନ୍ଦ୍ରିରେ ବସଇ	।	ଚୈତନ୍ୟ କଣ୍ଠତଳେ ଥାଇ	।।
ତ୍ରିକୂଟ ହେତୁରେ ଯେ ସ୍ଥାନ	।	ତ୍ରିକୂଟ ପରେ ସତ୍ତ୍ଵ ଜାଣ	।।
ନାଦ ଯେ ନାଭିରେ ବସଇ	।	ବିନ୍ଦୁଟି ନାସା ଅଗ୍ରେ ଥାଇ	।।
ନାମର ଧ୍ଵନି ଚକ୍ଷୁ ସ୍ଥାନ	।	ଚକ୍ଷୁ ଉପରେ ଜ୍ୟୋତି ଜାଣ	।।
ଜ୍ୟୋତି ସମ୍ଭାଇ ତାଳୁ ଦ୍ଵାରେ	।	ନିଶବଦଟି ସେହିଠାରେ	।।
ସ୍ଵପନ କଣ୍ଠରେ ବସଇ	।	ବିନ୍ଦୁର ଘର ତାଳୁ କହି	।।
ଦେବତା ସଭା ହୃଦୟରେ	।	ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ସଭା କଣ୍ଠଦ୍ଵାରେ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ସଭା ନାଭି ସ୍ଥାନ	।	ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ସଭା ଇନ୍ଦ୍ର ଜାଣ	।।
ବିଷ୍ଣୁ ଗଣଙ୍କ ସଭା ଚକ୍ଷୁ	।	ପୁଣ ଅର୍ଜୁନ କେତେ ପୁଚ୍ଛୁ	।।
ଏ ଦଶଦ୍ଵାର ଦଶଦିଗ	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବ୍ରହ୍ମଭାଗ	।।
ଚଉଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କହିବା	।	ତୋ ମନୁ ସଂଶୟ ଫେଡ଼ିବା	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ହାଣ୍ଡି ତାଳୁ କହି	।	ବେନି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କର୍ଣ୍ଣ କହି	।।
ବେନି ଚକ୍ଷୁ ବେନି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।	ବେନି ନାସା ବେନି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।।
ମୁଖରେ ବେନି ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।	କଣ୍ଠରେ ଏକଇ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।।
ହୃଦୟ ନାଭି ବେନି ହୋଇ	।	ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ଗୁହ୍ୟ ବେନି ହୋଇ	।।
ଏମନ୍ତେ ଚଉଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।	କହିବା ପୃଥୀ ନବଖଣ୍ଡ	।।
ପ୍ରଥମ ଖଣ୍ଡ ପୃଥୀ ଯେହି	।	ତାଳୁକା ପୁର ସେ ଅଟଇ	।।
ଦ୍ଵିତୀୟ ଖଣ୍ଡ କର୍ଣ୍ଣ କହି	।	ତୃତୀୟ ଖଣ୍ଡ ଚକ୍ଷୁ ହୋଇ	।।
ଚତୁର୍ଥ ଖଣ୍ଡ ନାସା ଜାଣ	।	ପଞ୍ଚମ ଖଣ୍ଡ ମୁଖ ପୁଣ	।।
ଷଷ୍ଠ ଖଣ୍ଡ ହେ ତୋର କଣ୍ଠ	।	ସପ୍ତମ ଖଣ୍ଡ ହୃଦତଟ	।।
ଅଷ୍ଟମ ଖଣ୍ଡ ନାଭି କହି	।	ନବମ ଖଣ୍ଡ ଇନ୍ଦ୍ର ହୋଇ	।।
ଏମନ୍ତ ହେଲା ନବଖଣ୍ଡ	।	ତୋତେ କହିଲି ଜ୍ଞାନ ଖଣ୍ଡ	।।
ସପତ ଦ୍ଵୀପ ଦେବା କହି	।	ସପତ ସମୁଦ୍ର ଯେ ଫେଇ	।।
ତାଳୁକୁ କୁଶ ଦ୍ଵୀପ କହି	।	ତା ମଧ୍ୟେ କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ରହିଁ	।।
କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ରେ ନିରାକାର	।	କରିଛି ଅନନ୍ତ ବିହାର	।।
ନାଭିକି ଜମ୍ବୁଦ୍ଵୀପ କହି	।	ତା ମଧ୍ୟେ ଲୁଣ ସମୁଦ୍ରହିଁ	।।
ପଲାଶଦ୍ଵୀପ ହୃଦ କହି	।	ତା ମଧ୍ୟେ ଇକ୍ଷୁ ସମୁଦ୍ରହିଁ	।।
ରମ୍ୟକଦ୍ଵୀପ କଣ୍ଠଦ୍ଵାର	।	ସୁରା ସମୁଦ୍ର ତା ମଧ୍ୟର	।।
କାଞ୍ଚନ ଦ୍ଵୀପ ମୁଖ କହି	।	ଇକ୍ଷୁ ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟେ ରହି	।।
ଏମନ୍ତ ସପତ ସମୁଦ୍ର	।	ସପତ ଦ୍ଵୀପ ଏହି ମଧ୍ୟ	।।
କାଳଟି ନୟନେ ବସଇ	।	ପ୍ରାଣିଙ୍କି ଅଜ୍ଞାନେ ନାଶଇ	।।
ଭ୍ରୁଲତା ମଧ୍ୟେ ଅର୍ଦ୍ଧମାତ୍ରା	।	ତାଳୁ ସନ୍ଧିରେ ବୀଜଦାତା	।।
ତ୍ରିକୂଟ ଉପରେ ଓଁ କାର	।	ତାଳୁ ସନ୍ଧିରେ ହେତୁକର	।।
ଦେହ ଛାଡ଼ିଲେ ପ୍ରାଣ ଯାଇ	।	ଏ ଆତ୍ମା ମହାଶୂନ୍ୟେ ରହି	।।
ତାଳୁକୁ କହି ମହାଶୂନ୍ୟ	।	ଚ଼କ୍ଷୁଟି ଅଟେ ତତ୍ତ୍ଵ ଶୂନ୍ୟ	।।
ନାସାଟି ପ୍ରେମଶୂନ୍ୟ କହି	।	ଧ୍ୟାନ ଶୂନ୍ୟ କର୍ଣ୍ଣ ଅଟଇ	।।
ମୁଖକୁ କହି ଜ୍ଞାନ ଶୂନ୍ୟ	।	ଏମନ୍ତେ ଜାଣ ପାଞ୍ଚ ଶୂନ୍ୟ	।।
ମହାଶୂନ୍ୟରେ କନ୍ୟା ଯେତେ	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ କହୁଁ ତୋତେ	।।
ବ୍ରାହ୍ମଣ କନ୍ୟା ଦଶସସ୍ର	।	ଗୋପ କନ୍ୟାହିଁ ଦଶସସ୍ର	।।
ଦଶ ସହସ୍ର ଶୂଦ୍ରକନ୍ୟା	।	ଦଶ ସହସ୍ର ବୈଶ୍ୟକନ୍ୟା	।।
କ୍ଷତ୍ରିୟ କନ୍ୟା ଦଶସସ୍ର	।	ଏମନ୍ତେ ଚଉଷଠି ସସ୍ର	।।
ଉତ୍ପତ୍ତି ଦ୍ଵାରା ଇନ୍ଦ୍ରି କହି	।	ପ୍ରଳୟ ଦ୍ଵାର ସେ ଅଟଇ	।।
ଉକାର ତହୁଁ ରାତ୍ର ହୋଇ	।	ଓଁ କାର ଦିବସ ଜନ୍ମଇ	।।
ପ୍ରାଣ ଯେ ପବନ ଅଟଇ	।	ଅପାନ ରଜ ଭାଗ କହି	।।
ରଜରୁ ରକ୍ତ ଜାତ ହେଲା	।	ଏମନ୍ତେ ବ୍ୟାନ ବୋଲାଇଲା	।।
ଉଦାନ ମାଆ ପଦ୍ମ କହି	।	ସମାନ ଯମଜ୍ଵାଳା ହୋଇ	।।
କାମ ରୂପଟି ମନ କହି	।	ସୂନ୍ତ୍ର ମାର୍ଗରେ ଯୁଗ୍ମ ହୋଇ	।।
ଧାରଣ କରି ଛାଡ଼ି ଦେଲା	।	ସେ ବିନ୍ଦୁ ପଦ୍ମରେ ପଡ଼ିଲା	।।
ଏମନ୍ତେ ହୋଇଲା ଶରୀର	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଗୀତାସାର	।।
ଭଣିଲେ ବଳରାମ ଦାସ	।	ବିରାଟ ଗୀତା ଜ୍ଞାନରସ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟଗୀତାୟାଂ ବୈୟାସିକ୍ୟାଂ ପରମହଂସ୍ୟା ସଂହିତାୟାଂ

ଶ୍ରୀ ହରି-ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସମ୍ଵାଦେ ତତ୍ତ୍ଵଜ୍ଞାନ କଥନେ ନାମ ଷଷ୍ଠୋଽଧ୍ୟାୟଃ

ସପ୍ତମ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜୁନ ଉବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଗୋସାଇଁ	।	ସଂଶୟ ଚିତ୍ତେ ପଚାରଇ	।।
ସପ୍ତବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କେତେ ନିତ୍ୟ	।	ଫେଡ଼ି କହିବ ହେ ଅଚ୍ୟୁତ	।।
ଶ୍ରୀ ଭବବାନୁବାଚ
ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମନ ଦେଇ	।	କହିବା ପଞ୍ଚତତ୍ତ୍ଵ ଫେଇ	।।
ସୂର୍ଯ୍ୟମଣ୍ଡଳ ଏହି ଏକ	।	ଚନ୍ଦ୍ର ମଣ୍ଡଳ ଦ୍ଵିତୀୟେକ	।।
ଶରୀର ଏକ ନିତ୍ୟ ଜାଣ	।	ଏକ ନିତ୍ୟ ଯେ ମହାଶୂନ୍ୟ	।।
ମହାଶୂନ୍ୟରେ ଏକ ନିତ୍ୟ	।	ଏହା ନ ଜାଣେ ଜ୍ଞାନବନ୍ତ	।।
ସୂର୍ଯ୍ୟମଣ୍ଡଳ ଯନ୍ତ୍ର ହୋଇ	।	ଏହା ଚିହ୍ନିଲେ ବ୍ରହ୍ମ ପାଇ	।।
ଏହି ମଣ୍ଡଳ ଅର୍ଥ ଯେତେ	।	ଶୁଣ କହିବା ବୀର ତୋତେ	।।
ଧ୍ରୁବ ମଣ୍ଡଳର ମହିମା	।	ଏହା ନ ଜାଣେ ଶିବ ବ୍ରହ୍ମା	।।
ଯେ କାଳେ ନ ଥିଲା ସଂସାର	।	ନ ଥିଲେ ଦେବାସୁର ନର	।।
ସେ କାଳେ ଥିଲେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ରହି	।	ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ ସେହି	।।
ମହା ନାରାୟଣ ବୋଲାଇ	।	ଧୃବ ମଣ୍ଡଳେ ଏ ରହଇ	।।
ସପ୍ତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଏ କରତା	।	ଏହାଙ୍କୁ ବୋଲିଟି ବିଧାତା	।।
ଗଗନ ମାର୍ଗେ ଏ ରହନ୍ତି	।	ସକଳ ଜୀବ ସର୍ଜୁଛନ୍ତି	।।
ଯେ କାଳେ ଜଳ ପ୍ରଳେ ହେଲା	।	ଜଳେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ନାଶ ଗଲା	।।
ଏକା ରହିଲା ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମ	।	ଆଶ୍ରମ କଲେ ମହାଶୂନ୍ୟ	।।
ଏମନ୍ତ କିଛି ଦିନ ଅନ୍ତେ	।	ସୃଷ୍ଟି ରଚିଲେ ଜନହିତେ	।।
ମଧୁକୈଟଭ ଜାତ କରି	।	ପୁଣି ସେ ତାହାଙ୍କୁ ସଂହାରି	।।
ତାହାର ମାଂସ ଜଳ ସଙ୍ଗେ	।	ମେଦିନୀ କଲେ ନିଜ ଅଙ୍ଗେ	।।
ତେବେ ସେ ମେଦିନୀ ନ ହେଲା	।	ଜଳରେ ମାଂସ ବୁଡ଼ିଗଲା	।।
ମନେ ଜାଣିଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।	ସୃଷ୍ଟିତ ଏମନ୍ତେ ନୁହଇ	।।
ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ ହୋଇ	।	ଆପଣେ ପ୍ରକାଶ ଗୋସାଇଁ	।।
ଦ୍ଵାଦଶ ସୂର୍ଯ୍ୟରୂପ ଧରି	।	ତେଜ ବିକାଶିଲେ ମୁରାରି	।।
ଦ୍ଵାଦଶ ସୂର୍ଯ୍ୟତେଜ ଘାତେ	।	ସେ ଜଳ ଶୁଖିଲା ତୁରିତେ	।।
ଜଳ ଶୁଖନ୍ତେ ହେଲା ସ୍ଥିର	।	ଏମନ୍ତେ ହୋଇଲା ସଂସାର	।।
ଦ୍ଵାଦଶ ସୂର୍ଯ୍ୟ ସଂହାରିଲେ	।	ଦ୍ଵାଦଶ କଳା ଏକ କଲେ	।।
ଆପଣେ ସୂର୍ଯ୍ୟରୂପ ହୋଇ	।	ନିର୍ମଳ ବ୍ରହ୍ମ ପ୍ରକାଶଇ	।।
ଚକ୍ର ମଧ୍ୟରେ ବ୍ରହ୍ମ ଥାଇ	।	ଅନାଦି ଶକ୍ତି ଅଛି ବୋହି	।।
ଦ୍ଵାଦଶ ସସ୍ର ସଖୀ ପୁଣି	।	ସୂର୍ଯ୍ୟ ନିତ୍ୟରେ ସେବା ଘେନି	।।
ସୃଷ୍ଟି କି ସିଂହାସନ କରି	।	ବିଜୟ ବ୍ରହ୍ମରୂପ ଧରି	।।
ଦ୍ଵାଦଶ ସସ୍ର ସଖୀ ରସେ	।	ଖଟି ଅଛନ୍ତି ସୂର୍ଯ୍ୟ ପାଶେ	।।
ଏହିଟି ମୂଳ ନିଜ ସ୍ଥାନ	।	ଏଥି ପବିତ୍ର ସର୍ବଜନ	।।
ଦ୍ଵାଦଶ କୋଣେ ବାର ସଖୀ	।	ଚକ୍ର ମଧ୍ୟରେ ପଦ୍ମ ଆଖି	।।
ତାହାଙ୍କ ପାରୁଶରେ ଜାଣ	।	ଦ୍ଵାଦଶ କିରଣହିଁ ପୁଣ	।।
ଦ୍ଵାଦଶ କିରଣ ଯେ ପୁଣ	।	ଉଦୟ ଦିଶେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ	।।
ରଥର ନାମ ଅଂଶ କେତୁ	।	ଚକ୍ର ଗୋଟିଏ ବିଶେଷତୁ	।।
ଏଣୁଟି ଏକ ଚକ୍ର ହୋଇ	।	ଆକାଶ ମାର୍ଗରେ ଭ୍ରମଇ	।।
ପଚିଶ ସସ୍ର ଅଖ ଜାଣ	।	ଦଶ ସସ୍ର ଯେ ଅଶୀ ପୁଣ	।।
ଶତ ସହସ୍ର ଅଶ୍ଵ ତହିଁ	।	ଅରୁଣ ସାରଥି ଯେ ହୋଇ	।।
ଉଲଟ ଚକ୍ର ମେରୁ ଦଣ୍ଡ	।	ଆଦିତ୍ୟ ତେଜ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।।
ଚକ ଉଲଟେ ବିଜେ କରି	।	ସୂର୍ଯ୍ୟ ସେ ଶୂନ୍ୟରେ ବିହରି	।।
ଚକ ଉହାଡ଼େ ହୁଏ ନିଶି	।	ସେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ମେରୁ ପୃଷ୍ଠେ ପଶି	।।
ରାତ୍ର ଦିବସ ଏହି ମତେ	।	ସଖୀଙ୍କ ସେବା ଅନୁବ୍ରତେ	।।
ଛାୟା ମାୟା ସେ ସଖୀ ବେନି	।	ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ପ୍ରିୟବତୀ ପୁଣି	।।
ଏହି ନିତ୍ୟକୁ କର ଧ୍ୟାନ	।	ଏହିଟି ମହା ନାରାୟଣ	।।
ଏହି ନିତ୍ୟରେ ଦିଅ ମନ	।	ଲଭିବ ସ୍ଵୟଂ ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ	।।
ଉତ୍ପତ୍ତି କାଳେ ଏ କରତା	।	ପ୍ରଳୟକାଳେକ ରଖନ୍ତା	।।
ଧ୍ରୁବ ଚକ୍ରଟି ଏ ବୋଲାଇ	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମନ ଦେଇ	।।
ଏହି ଚକ୍ରରେ ଦିଅ ଦୃଷ୍ଟି	।	ପକାଅ ଯମଦଣ୍ଡ କାଟି	।।
ଭଣିଲେ ବଳରାମ ଦାସ	।	ସୂର୍ଯ୍ୟମଣ୍ଡଳେ ମୋର ଆଶ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟ ଗୀତାୟାଂ ବୈୟାସିକ୍ୟାଂ ପରମହଂସ୍ୟା ସଂହିତାୟାଂ

ଶ୍ରୀ ହରି-ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସମ୍ବାଦେ ସୂର୍ଯ୍ୟମଣ୍ଡଳ ଧ୍ରୁବଚକ୍ର ନିତ୍ୟକଥନେ ନାମ ସପ୍ତମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଅଷ୍ଟମ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଉବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଗୋସାଇଁ	।	କଥାଏ ପଚାରିବି ମୁହିଁ	।।
ମୁଁ ତୁମ୍ଭ ଭୃତ୍ୟଙ୍କର ଭୃତ୍ୟ	।	କହନା ମୋତେ ଚନ୍ଦ୍ର ନିତ୍ୟ	।।
କେତେ ଯେ ସଖିଛନ୍ତି ରହି	।	କିରୂପେ ସେ ନିତ୍ୟ ବସଇ	।।
କେତେକ ଚକ ଘେନି ଉଭା	।	କେତେ କରିଣ ତହିଁ ପ୍ରଭା	।।
କେମନ୍ତେ ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ବର୍ଣ୍ଣ	।	କି ଅବା ଚନ୍ଦ୍ର କେତେ ନାମ	।।
ତା ମଧ୍ୟେ ବ୍ରହ୍ମାରୂପ କେହୁ	।	ଏ କଥା କହ ମହାବାହୁ	।।
କେମନ୍ତେ ଭାବେ ସେ ଉଦାୟେ	।	କାହିଁ କେମନ୍ତେ ରୂପ ହୁଏ	।।
ସାରଥି କେ ଅବା ହୋଇଛି	।	କେମନ୍ତେ ରଥ ବାହୁଅଛି	।।
ରଥକୁ ବାହୁଅଛି କେହୁ	।	ତା ନାମ କହି ମହାବାହୁ	।।
କହିଲେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି	।	ତରିବି ତବ ମୁଖୁ ଶୁଣି	।।
କେମନ୍ତ ଯନ୍ତ୍ର ଯେ ବସଇ	।	କହି ହେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଚନ୍ଦ୍ର ମଣ୍ଡଳ କଥା କହି	।	ମନରୁ ଫେଡ଼ ମୋ ସନ୍ଦେହ	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି କର୍ଣ୍ଣେ	।	କହନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଜନାର୍ଦ୍ଦନେ	।।
ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମହାବୀର	।	କହିବା ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ବିଚାର	।।
ଅତି ଗୁପତ କଥା ଏହି	।	ତୋତେ ମୁଁ କହୁଅଛି ଫେଇ	।।
ଆଦି ଚକ୍ରଟି ଏ ବୋଲାଇ	।	ଏଥିରେ ସଂଶୟ ଯେ ନାହିଁ	।।
ନିରଞ୍ଜନ ଚକ୍ର ଏ ସାର	।	ଏ ଯନ୍ତ୍ର ଜ୍ଞାନୀଙ୍କର ପର	।।
ଏବେ ମୁଁ ତୋତେ ଦେବି କହି	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମନ ଦେଇ	।।
ପ୍ରଥମେ ମହାଶୂନ୍ୟ ଅଛି	।	ତା ତଳେ ଧର୍ମ ମାତ୍ର ଗଛି	।।
ତା ତଳେ ଓଁ କାର ପ୍ରମାଣ	।	ଓଁ କାରୁ ତ୍ରିବୀଜ ଜନମ	।।
ତ୍ରୀବୀଜୁ ମହାମନ୍ତ୍ର ହେଲା	।	ସେ ମନ୍ତ୍ର ଶୂନ୍ୟରେ ରହିଲା	।।
ଯେ କାଳେ ଅଗ୍ନି ତେଜ ବଳେ	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଜଳିଗଲା ହେଳେ	।।
ଚନ୍ଦ୍ର ଶୀତଳ ତେଜ ହୋଇ	।	ଶୀତଳ ଜଗତ କରଇ	।।
କହିବା ଶୁଣ ହେ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।	ଯନ୍ତ୍ରରେ ଯେତେକ ବିଧାନ	।।
ପଚିଶ ସସ୍ର ସଖୀ ତହିଁ	।	ସେବା ନିତ୍ୟରେ ଛନ୍ତି ରହି	।।
ଷଡ଼ ସହସ୍ର ଅଶ୍ଵ ସାଜି	।	ଯୋଚା ହୋଇଛି ତହିଁ ବାଜୀ	।।
ସାରଥି ହୋଇଛି ପବନ	।	ତେଜ ଜିଣଇ ଶୁକ୍ଳବର୍ଣ୍ଣ	।।
ଷୋଳ ସହସ୍ର ସଖୀ ଛନ୍ତି	।	ସ୍ପଟିକ ବର୍ଣ୍ଣ ସେ ଦିଶନ୍ତି	।।
ନିତ୍ୟକୁ ଶିରେ ଛନ୍ତି ବହି	।	ସେ ସଖୀମାନେ ଛନ୍ତି ରହି	।।
ଶଶାଙ୍କ ମଣ୍ଡଳେ ଆସନ	।	ମହାଶୂନ୍ୟକୁ କରି ଧ୍ୟାନ	।।
କୋଟିଏ ବ୍ରହ୍ମା ଶିବ ଗଲେ	।	ସଖୀଙ୍କ ଧ୍ୟାନହିଁ ନ ଟଳେ	।।
ଚନ୍ଦ୍ର ଲୋକକୁ ଏକ ଦିନ	।	କୋଟିଏ ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଜନ୍ମ	।।
ବତିଶ ସସ୍ର କୋଟି ହୋଇ	।	ଚନ୍ଦ୍ର ମଣ୍ଡଳ ନିତ୍ୟେ ଯହିଁ	।।
ରାତ୍ର ଯେ ଷୋଳ ଘଡ଼ି ହୋଇ	।	ଷୋଳ ସଖୀଙ୍କ ପ୍ରଭା ସେହି	।।
ରାଧିକା ମଣ୍ଡପ ତା ନାମ	।	ଚନ୍ଦ୍ର ମଣ୍ଡଳ ନିତ୍ୟଧାମ	।।
ପ୍ରତିପ ଦିନ ଚନ୍ଦ୍ର ନାହିଁ	।	କୃଷ୍ଣ କୋଳରେ ଗୋପ୍ୟ ହୋଇ	।।
ଦ୍ଵିତୀୟା ଦିନ ଲଲାଟରେ	।	ତୃତୀୟା ଦିନ ଚକ୍ଷୁ ଦ୍ଵାରେ	।।
ଚତୁର୍ଥ ଦିନ ଚନ୍ଦ୍ର ପୁଣ	।	ନାସାରେ କରଇ ଆସନ	।।
ପଞ୍ଚମ ଦିନ ଓଷ୍ଠେ ଥାଇ	।	ଷଷ୍ଠରେ କର୍ଣ୍ଣରେ ବସଇ	।।
ସପ୍ତମୀ ଦିନ ହୃଦମଧ୍ୟେ	।	ଅଷ୍ଟମୀ ଦିନ ନାଭି ପଦ୍ମେ	।।
ନବମୀ ଦିନ ଗୃହେ ଥାଇ	।	ଦଶମୀ ଇନ୍ଦ୍ରରେ ବସଇ	।।
ଏକାଦଶୀରେ ଜାନୁ ମଧ୍ୟେ	।	ଦ୍ଵାଦଶୀ ଦିନ ଆଣ୍ଠ ଭାଗେ	।।
ତ୍ରୟୋଦଶୀରେ ନଳେ ଥାଇ	।	ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୀରେ ଗଣ୍ଡେ ରହି	।।
ଅମାସ୍ୟାଦିନ ପାଦେ ଥାଇ	।	ବିଷ୍ଣୁ କୋଳରେ ଗୋପ୍ୟ ହୋଇ	।।
ସଖୀଙ୍କ ପଞ୍ଚଦଶ କଳା	।	ସେ ବ୍ରହ୍ମରୂପେ ଏକ କଳା	।।
ଏମନ୍ତ ଷୋଳକଳା ହୋଇ	।	ନିତ୍ୟକୁ ଶିରେ ଛନ୍ତି ବହି	।।
ଏଣୁ ସ୍ତିରୀଙ୍କ ଷୋଳକଳା	।	ଚାଳିବ ଜାଣି ଚନ୍ଦ୍ର କଳା	।।
ଯେ ଦିନ ଯେଉଁ ତିଥି ହୋଇ	।	ରତି କାଳରେ ତହିଁ ନେଇ	।।
ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି ନଖରେ ଚାଲିବ	।	ଅର୍ଜ୍ଜୁନେ କହିଲେ ମାଧବ	।।
ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଷୋଳକଳା ଯେହି	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ତେଜ ପ୍ରକାଶଇ	।।
ଚନ୍ଦ୍ରକଳାକୁ ଜାଣିଥିବ	।	ନ ହେଲେ କାଳ ମାରିନେବ	।।
ଚନ୍ଦ୍ରମା ବୋଲି ଯେ ଅଟଇ	।	ଆଦି ଶକ୍ତିଟି ସେ ବୋଲାଇ	।।
କାଳ ରୂପଟି ସେ ହୋଇଛି	।	ପ୍ରାଣକୁ ପିଣ୍ଡରେ ଗ୍ରାସିଛି	।।
ପିଣ୍ଡରେ ଜଳ ପ୍ରଳେ ହୋଇ	।	ସେ ଦେବୀ ମୁଖୁ ଜାତ ହୋଇ	।।
ତା ମୁଖୁଁ ଜଳ ହୁଏ ଜାତ	।	ପିଣ୍ଡକୁ କରଇ ସେ ହତ	।।
ଦିବସେ ବିଷ୍ଣୁ କଳା ହୋଇ	।	ପ୍ରାଣୀ ସଂସାରେ କ୍ରୀଡ଼ୁ ଥାଇ	।।
ଯହୁଁ ହୁଅଇ ରାତ୍ରକାଳ	।	ସେ ଚନ୍ଦ୍ର ହୁଅଇ ଉଜ୍ଜ୍ଵଳ	।।
ତାହାର ବଳେ ଯେହୁ ହୋଇ	।	ପ୍ରାଣୀକୁ ମୋହିତ କରଇ	।।
ଏଣୁ ମୁନୀନ୍ଦ୍ର ଯୋଗୀଜନ	।	କାଳରାତ୍ରିକି କରି ଧ୍ୟାନ	।।
ଚନ୍ଦ୍ର ମଣ୍ଡଳେ ଧ୍ୟାନ ରଖ	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ନ ପାଇବ ଦୁଃଖ	।।
ଚନ୍ଦ୍ର ମଣ୍ଡଳେ ଲୀଳାସାର	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମହାବୀର	।।
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଶୁଣି କୃତ କୃତ୍ୟ	।	କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ	।।
ଭଣିଲେ ବଳରାମ ଦାସ	।	ବିରାଟ ଗୀତା ମହାରସ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟଗୀତାୟାଂ ବୈୟାସିକ୍ୟାଂ ପରମହଂସ୍ୟା ସଂହିତାୟାଂ

ଶ୍ରୀ ହରି-ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସମ୍ବଦେ ଚନ୍ଦ୍ରମଣ୍ଡଳ ନିତ୍ୟକଥନେ ନାମ ଅଷ୍ଟମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ନବମ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଉବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଗୋସାଇଁ	।	କଥାଏ ପଚ଼ାରିବି ମୁହିଁ	।।
ବିରାଟ ବୋଲି ସେ କେମନ୍ତ	।	ଏ ଜ୍ଞାନ କହି ଗୋପୀନାଥ	।।
ବିରାଟ ଜ୍ଞାନ ସ୍ଥିତି କହ	।	ମନରୁ ଫେଡ଼ ମୋ ସନ୍ଦେହ	।।
ମହାଶୂନ୍ୟରେ ତୋର ସ୍ଥାନ	।	କି ରୂପେ କରୁଛୁ ବିଶ୍ରାମ	।।
ଯେତେକ ତହିଁ ବାଳଖେଳା	।	କି ରୂପେ କରୁଛନ୍ତି ଲୀଳା	।।
କେତେକ କୋଠ ନିତ୍ୟ ହୋଇ	।	କେମନ୍ତେ ରୂପ ସେ କରଇ	।।
ବ୍ରାହ୍ମଣ କନ୍ୟାହିଁ କେତେ ଛନ୍ତି	।	ଗୋପକନ୍ୟା କେତେ ବସନ୍ତି	।।
ମୁନି କନ୍ୟାହିଁ କେତେ ଛନ୍ତି	।	କେତେହେଁ ଶୁଦ୍ରକନ୍ୟା ଛନ୍ତି	।।
ଏମନ୍ତ କେତେ ସଖିଗଣ	।	କାହାକୁ କରନ୍ତି ସେ ଧ୍ୟାନ	।।
କେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ସେ ନିତ୍ୟ	।	ଫେଡ଼ କହ ହେ ଜଗନ୍ନାଥ	।।
ତ୍ରିକୋଣ ଷଷ୍ଠ କୋଣ କେହୁ	।	ଅଷ୍ଟକୋଣ କେ ମହାବାହୁ	।।
ମହାଶୂନ୍ୟରେ ସ୍ଥାନମାନ	।	କେମନ୍ତ ପ୍ରକାର ଭିଆଣ	।।
ଶେଷ ଦେବଟି କାହିଁ ଛନ୍ତି	।	ସପତଫଣୀ ବହିଛନ୍ତି	।।
ବିରାଟ ଯେ ଭାବ ବୋଲଇ	।	ସେ ଭାବ କହ ମୋତେ ତୁହି	।।
ଓଁ କାର ମକାରହିଁ ଥିବ	।	ଏ ମହାମନ୍ତ୍ର ଜନ୍ମ ହେବ	।।
ଏହି ପ୍ରକାରେ କହ ମୋତେ	।	ସୁଦୟା ଯେବେ ଅଛି ଚ଼ିତ୍ତେ	।।
ଷଡ଼ ଚକ୍ରହିଁ ବସିଥିବ	।	ଓଁ କାର ଶୂନ୍ୟରେ ମିଶିବ	।।
ବିରାଟ କେମନ୍ତେ ମୂରତି	।	କି ରୂପେ ମହା ଶୂନ୍ୟେ ଥାନ୍ତି	।।
ମହା ଶୂନ୍ୟରେ ଭେଦ କେତେ	।	ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରି କହ ମୋତେ	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
କହନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ମହାବାହୁ	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତୋତେ କହୁ	।।
ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସାଧୁ ଚେତା	।	କହିବା ମହାଶୂନ୍ୟ କଥା	।।
ସ୍ଫଟିକ ବର୍ଣ୍ଣ ସେ ଦିଶଇ	।	ମହାଶୂନ୍ୟରେ ରୂପ ଏହି	।।
ତାରାଗଣଙ୍କ ରୂପ ଯେହି	।	ସଖୀଗଣଙ୍କ ତେଜ ସେହି	।।
ମହାଶୂନ୍ୟରେ ରୂପ ସ୍ଥାନ	।	ଯେସନେ ବ୍ରଜରାଜ ପୁଣ	।।
ବିରାଟ ଯନ୍ତ୍ର ବସାଇବା	।	ତୋ ମନୁ ସଂଶୟ ଫେଡ଼ିବା	।।
ବିରାଟ ପୁରୁଷଟି ଯେହି	।	ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରି କହିବଇଁ	।।
ଏବେ କହିବା ବୀର ଶୁଣ	।	ତହିଁର ଯେ ବିଧି ବିଧାନ	।।
ଷଷ୍ଠୀ ସହସ୍ର ବ୍ରହ୍ମସୁତେ	।	ନୃତ୍ୟକୁ ବାନ୍ଧିଛନ୍ତି ହସ୍ତେ	।।
ମଣ୍ଡଳ ଆକୃତି ଯେ ହୋଇ	।	ନୃତ୍ୟକୁ ଶିରେ ଛନ୍ତି ବହି	।।
ଷୋଳସହସ୍ର କନ୍ୟାଗଣ	।	ପ୍ରଭୁ ସେବାରେ ଅନୁକ୍ଷଣ	।।
ଚାରି ସହସ୍ର ବ୍ରହ୍ମକନ୍ୟା	।	ଚାରିସହସ୍ର ଗୋପକନ୍ୟା	।।
ସମସ୍ତେ ଷୋଳସସ୍ର ହୋଇ	।	ତାହାକୁ ଶିରେ ଛନ୍ତି ବହି	।।
କ୍ରୟ କୋଣର କ୍ରୟ ଦେବା	।	ଏଠାରେ କ୍ରୟସଖୀ ସେବା	।।
ତହିଁର ପାଶେ ଅଷ୍ଟକୋଣ	।	ଷଷ୍ଠ ସଖୀହିଁ ଛନ୍ତି ପୁଣ	।।
ଷଷ୍ଠ କୋଣରେ ପାଶେ ପୁଣ	।	ଅଷ୍ଟ କୋଣହିଁ ଅଛି ଜାଣ	।।
ବ୍ରହ୍ମା ସୁତଙ୍କ ଚଉପାଶେ	।	ବାଳକ ଗଣ ହୋଇ ତୋଷେ	।।
ନିତ୍ୟ ଉପରେ ମହାଶୂନ୍ୟ	।	ଶୂନ୍ୟ ଉପରେ ବ୍ରହ୍ମ ଜାଣ	।।
ବ୍ରହ୍ମ ଉପରେ ଆଦିଶକ୍ତି	।	ତା ତଳେ ଷୋଳଶୂନ୍ୟ ଅଛି	।।
ପାଦରେ ଶୂନ୍ୟ ଯେ ବସଇ	।	ତା ବର୍ଣ୍ଣ ଶୁକ୍ଳ ଜ୍ୟୋତି ହୋଇ	।।
ଗୁହ୍ୟରେ ଶୂନ୍ୟେକ ବସଇ	।	ତା ବର୍ଣ୍ଣ ପଣ୍ଡୁର ଦିଶଇ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରରେ ଶୂନ୍ୟେକ ବସଇ	।	ତା ବର୍ଣ୍ଣ ଅରୁଣ ଦିଶଇ	।।
କଣ୍ଠରେ ଶୂନ୍ୟ ଅଛି ଜାଣ	।	ଜଳ ସଦୃଶ ତାର ବର୍ଣ୍ଣ	।।
ନାଭିରେ ଶୂନ୍ୟେକ ବସଇ	।	ପୀତ ବର୍ଣ୍ଣଟି ସେ ଦିଶଇ	।।
ହୃଦରେ ଶୂନ୍ୟେକ ବସଇ	।	ସେ ଶୂନ୍ୟ ଶ୍ଵେତବର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ	।।
ମୁଖରେ ଶୂନ୍ୟେକ ବସଇ	।	ସେ ଶୂନ୍ୟ ଶ୍ଵେତବର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ	।।
ତହିଁ ଉପରେ ସୁଷୁମୁନା	।	ସେଠାରେ ଶୂନ୍ୟେକ ରଚନା	।।
ତାହାର ବର୍ଣ୍ଣ ଶୁକ୍ଳଜ୍ୟୋତି	।	ନାସାରେ ଦୁଇଶୂନ୍ୟ ଛନ୍ତି	।।
ଗଉର ରୂପ ସେ ଦିଶଇ	।	ଭ୍ରୁଲତା ସ୍ଥାନରେ ବସଇ	।।
ବେନି ଚକ୍ଷୁରେ ବେନି ଶୂନ୍ୟ	।	ତାଳୁକା ମଧ୍ୟ ଏକଶୂନ୍ୟ	।।
ଏମନ୍ତେ ଷାଳ ଶୂନ୍ୟ ଜାଣ	।	କନାଶ୍ରୀ ପୁଷ୍ପ ପ୍ରାୟ ବର୍ଣ୍ଣ	।।
ବେନି କର୍ଣ୍ଣରେ ବେନି ଶୂନ୍ୟ	।	ତାହାଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି ଧୁମ୍‍ ବର୍ଣ୍ଣ	।।
ତ୍ରିକୂଟ ମଧ୍ୟେ ଏକଶୂନ୍ୟ	।	ତାହାଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି ଧୁମ୍‍ ବର୍ଣ୍ଣ	।।
ଏମନ୍ତ ଷୋଳ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇ	।	ଷୋଳ ଓଁ କାର ସେ ଅଟଇ	।।
ଏକ ଓଁ କାର ମହାଶୂନ୍ୟ	।	ଷୋଳ ଓଁ କାର ଏ ପ୍ରମାଣ	।।
ଏଥି ଉପରେ ବ୍ରହ୍ମ ଥାଇ	।	ତା ରୂପ ଜ୍ଞାନୀ ସେ ଜାଣଇ	।।
ଅଷ୍ଟକୋଣରେ ସପ୍ତଫଣୀ	।	ତା ତଳେ ସେବା ଦେବ ଜାଣି	।।
ଶେଷଦେବଙ୍କ ଷଡ଼ଚକ୍ର	।	ଏମନ୍ତେ ବିରାଟର ଯନ୍ତ୍ର	।।
ଏମନ୍ତ ଚଉଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।	ବିରାଟ ଦେହେଁ ହୋନ୍ତି ରୁଣ୍ଡ	।।
ତୁଣ୍ଡେ ଯେ ବିରାଟ ବୋଲିବ	।	କାଳଫାଶ ହିଁ ଫିଟିଯିବ	।।
ମହାମନ୍ତ୍ରହିଁ ବସିଅଛି	।	ବିରାଟ ଜଗତ କରୁଛି	।।
ପରେ ନ କହିବୁଝି ଫେଇ	।	ମୋ ପାଦପଦ୍ମ ଥାଅ ଛୁଇଁ	।।
ବିରାଟ ଚରିତ ବୋଲାଇ	।	ଅନନ୍ତ ମହିମା ଅଟଇ	।।
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଶୁଣି ହେଲା ତୋଷ	।	ମହାଶୂନ୍ୟକୁ କଲା ଆଶ	।।
ଭଣଇ ବଳରାମ ଦାସ	।	ବିରାଟ ଗୀତା ମହାରସ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟଗୀତାୟାଂ ବୈୟାସିକ୍ୟାଂ ପାରମହଂସ୍ୟା ସଂହିତାୟାଂ

ହରିଅର୍ଜୁନସମ୍ବାଦେ ବ୍ରହ୍ମବିଦ୍ୟା ଚରିତକଥନେ ନାମ ନବମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଦଶମ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜୁନ ଉବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଗୋସାଇଁ	।	କଥାଏ ପଚାରଇ ମୁହିଁ	।।
ମହାଶୂନ୍ୟରେ ସେ ରହିଲା	।	ଶରୀର କେମନ୍ତେ ଗଢ଼ିଲା	।।
କେମନ୍ତେ ହୋଇଲା ଶରୀର	।	ଫେଡ଼ି କହିବ ମୋ ଆଗର	।।
ଶୂନ୍ୟରୁ ଖସିଲା ଯେ ବ୍ରହ୍ମ	।	କାହିଁରେ କଲା ସେ ବିଶ୍ରାମ	।।
କି ଖାଇ କାହିଁ କଲା ବାସ	।	କେମନ୍ତେ ଗଢ଼ିଲା ପୁରୁଷ	।।
ସେ ବୀଜ କେତେ ବର୍ଣ୍ଣ ହେଲା	।	କେତେକ ରୂପ ସେ ଧଇଲା	।।
କେତେ ଦିନରେ କଲା କାୟା	।	ସଂକ୍ଷେପି କରି କହ ତାହା	।।
ଶିରଟି କେତେ ଦିନେ ହେଲା	।	କେତେକ ଦିନେ କର୍ଣ୍ଣ କଲା	।।
ଚକ୍ଷୁ ହୋଇଲା କେତେ ଦିନେ	।	ନାସାଟି କଲା କେତେ ଦିନେ	।।
କେତେ ଦିନରେ ମୁଖ ହେଲା	।	କେତେ ଦିନେ କଣ୍ଠ ଖଞ୍ଜିଲା	।।
ହୃଦୟ କେତେ ଦିନେ ହୋଇ	।	ନାଭି କେତେ ଦିନେ ସର୍ଜ୍ଜଇ	।।
କେତେ ଦିନରେ ଇନ୍ଦ୍ର କଲା	।	ଗୁହ୍ୟ ଏ କେତେ ଦିନେ ହେଲା	।।
କେତେ ଦିନରେ ହେଲା ପାଦ	।	ଫେଡ଼ି କହିବା ହେ ଗୋବିନ୍ଦ	।।
ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୀରମଣି	।	କହିବା ପିଣ୍ଡ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ବାଣୀ	।।
ମହା ଶୂନ୍ୟରୁ ଶୂନ୍ୟ କଲା	।	ସେ ଶୂନ୍ୟୁ ପ୍ରଣବ ଜନ୍ମିଲା	।।
ଏମନ୍ତେ ହୋଇଲା ବେଦାନ୍ତ	।	ପୁଣି ସର୍ଜିଲା ଏ ଜଗତ	।।
ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ ଦେଇ ମନ	।	କହିବା ସୃଷ୍ଟିର ରଚନ	।।
ମହା ଶୂନ୍ୟରୁ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଖସି	।	ମାତା ପଦ୍ମରେ ଯାଇ ପଶି	।।
ସେଠାରୁ ପଞ୍ଚଭୁତ ହେଲା	।	ମାତାର ପଦ୍ମେ ବିଶ୍ରମିଲା	।।
ପ୍ରଥମେ ଜଳ ପ୍ରାୟେ ଦିଶି	।	ସ୍ଫୋଟକ ଗୋଟିଏ ପ୍ରକାଶି	।।
ସ୍ଫୋଟକ ଭିତରେ ପବନ	।	ଏମନ୍ତେ ଗଢ଼ିଲା ଭୁବନ	।।
ପ୍ରଥମେ ଶଙ୍ଖବର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ	।	ମତ୍ସ୍ୟରୂପ ସେ ପ୍ରକାଶଇ	।।
ତହୁଁ ଦିଶଇ ନୀଳବର୍ଣ୍ଣ	।	କଚ୍ଛପ ରୂପରେ ନିର୍ମାଣ	।।
କୃଷ୍ଣବର୍ଣ୍ଣ ଯେ ତାର ଜ୍ୟୋତି	।	ସେଠାରୁ ବରାହ ମୂରତି	।।
ତହୁଁ ଦିଶିଲା କଳାବର୍ଣ୍ଣ	।	ନୃସିଂହ ମୂର୍ତ୍ତି ଉତ୍ତପନ୍ନ	।।
ସେଠାରେ ପୀତବର୍ଣ୍ଣ ହେଲା	।	ବାମନ ମୂରତି ଧଇଲା	।।
ତହୁଁ ଦିଶଇ ଶ୍ଵେତବର୍ଣ୍ଣ	।	ସେଠାରେ ରୂପ ପର୍ଶୁରାମ
କନାଶ୍ରୀ ପୁଷ୍ପ ପ୍ରାୟ ଜ୍ୟୋତି	।	ସେଠାରେ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ମୂର୍ତ୍ତି
ସେ ବୀଜ ପୁଣି ଶୁକ୍ଳବର୍ଣ୍ଣ	।	ସେଠାରେ ବଳଭଦ୍ର ନାମ	।।
ସେଠାରେ ସ୍ଫଟିକର ବର୍ଣ୍ଣ	।	ବଉଦ୍ଧ ରୂପଟି ପ୍ରମାଣ	।।
ଲୋହିତ ବର୍ଣ୍ଣ ବୀଜ ହୋଇ	।	କଳକି ରୂପ ସେ ବୋଲାଇ	।।
ସେ ବୀଜ ଦଶ ଅବତାର	।	ପୁଣି କହିବା ତା ବିଚାର	।।
ପ୍ରଥମେ ତାଳୁ ନିର୍ଭା କଲା	।	ନବମ ଦିନେ ସେ ହୋଇଲା	।।
ମହାଶୂନ୍ୟଟି ତାକୁ କହି	।	ସେଠାରେ ଜ୍ୟୋତି ଅଛି ରହି	।।
ଅଠର ଦିନରେ ଲଲାଟ	।	ସତାଇଶ ଦିନେ କବାଟ	।।
ପଞ୍ଚ ଚାଳିଶେ ନାସା ହେଲା	।	ଚକ୍ଷୁ ଛତିଶ ଦିନେ କଲା	।।
ଚୌବନ ଦିନେ ମୁଖ ହୋଇ	।	ତୋଷଠି ଦିନେ କର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ	।।
ବାସ୍ତୁରୀ ଦିନେ ହୃଦ ହୋଇ	।	ଏକାଶୀ ଦିନେ ନାଭି ହୋଇ	।।
ନବେ ଦିନରେ ଇନ୍ଦ୍ର କଲା	।	ଶଏ ଦିନରେ ଗୁହ୍ୟ ହେଲା	।।
ବିଶାଶତରେ ହସ୍ତ ହୋଇ	।	ଦୁଇଶତେ ମେରୁ ସର୍ଜ୍ଜଇ	।।
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଉବାଚ
ପୁଣି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ପଚାରଇ	।	ଅକ୍ଷର ଭେଦ କହ ଫେଇ	।।
ଲଲାଟକ୍ଷର କେତେ ଦିନ	।	କହି ହେ କମଳ ଲୋଚନ	।।
କଣ୍ଠରେ କେତେ ଯେ ଅକ୍ଷର	।	କହିବା ହେଉ ଚକ୍ରଧର	।।
ହୃଦରେ କେତେକ୍ଷର ରହି	।	କହ ହେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ନାଭି ଅକ୍ଷର କେତେ ରହି	।	କେତେ ଦିନରେ ସେ ବସଇ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରରେ କେତେକ୍ଷର ପୁଣ	।	କହିହେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।।
ଗୁହ୍ୟରେ କେତେ କ୍ଷର ବସେ	।	କହ କେଶବ ମନ ଯୋଷେ	।।
ସଂଶୟ ଫେଡ଼ି ମୋତେ କହ	।	ଯେବେ ଘେନିଲ ମୋ ବିନୟ	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
କହନ୍ତି କମଳା ରମଣ	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତତ୍ଵଜ୍ଞାନ	।।
ଲଲାଟେ ବେନିକ୍ଷର ରହି	।	ଅଷ୍ଟ ଦିଗରେ ସେ ବସଇ	।।
ଷୋଳ ଅକ୍ଷର କଣ୍ଠେ ପୁଣ	।	ବାସ୍ତରୀ ଦିନେ ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ	।।
ହୃଦରେ ବାରକ୍ଷର ରହି	।	ବିଶାଶଏରେ ନିର୍ଭା ହୋଇ	।।
ନାଭିରେ ଦଶକ୍ଷର ଜାଣ	।	ଶଏ ଷାଠିରେ ସେ ନିର୍ମାଣ	।।
ମାତାର ପଦ୍ମେ କରି ବାସ	।	ଏମନ୍ତେ ବିରାଟ ପୁରୁଷ	।।
ମାତା ଶୂନ୍ୟଟି ଯାହା କହି	।	ବିରାଟ ପୁରୁଷଟି ସେହି	।।
ମୁରାଟ ଶରୀରେ ବସଇ	।	ମାରାଟ ମାତା ପଦ୍ମ କହି	।।
ମାତାର ପଦ୍ମେ ଯେତେ ଦିନ	।	ଆଧାର କରେ ରାମ ନାମ	।।
ଶୂନ୍ୟରେ କରିଣ ଆଶ୍ରମ	।	ମାତା ଶୂନକୁ କରି ସ୍ଥାନ	।।
ଶୂନ୍ୟ ଶବଦେ ମନ ଦେଇ	।	ମାତାର ଗର୍ଭେ ବିହରଇ	।।
ଏ ରୂପେ ପଦ୍ମ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ	।	ଆପକୁ ଆପେ ଚିହ୍ନୁ ଥାଇ	।।
ଯେ ଦିନେ ହୁଅଇ ବାହାର	।	ସଂସାରେ ପଡ଼ି ଭ୍ରମତାର	।।
ପାସୋରେ ମାତା ଗର୍ଭଜ୍ଞାନ	।	ଅକର୍ମେ କରଇ ଗମନ	।।
ଏଣୁଟି ଅଳ୍ପେ ନାଶ ଯାଇ	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଦେଲି କହି	।।
ଅତି କଠୋର ଏହୁ ଜ୍ଞାନ	।	ବିଖ୍ୟାତ ନ କରିବୁ ପୁଣ	।।
ଶୁଣି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ହେଲେ ତୋଷ	।	କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ କରି ଆଶ	।।
ଭଣିଲେ ବଳରାମ ଦାସ	।	ବିରାଟ ଗୀତା ମହାରସ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟଗୀତାୟାଂ ବୈୟାସିକ୍ୟାଂ ପରମହଂସ୍ୟା ସଂହିତାୟାଂ

ଶ୍ରୀ ହରି-ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସମ୍ବାଦେ ମାତୃଗର୍ଭ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ କଥନେ ନାମ ଦଶମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଏକାଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଉବାଚ
ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମନରେ ବିଚାରି	।	ଗୋବିନ୍ଦ ପାଦ କରେ ଧରି	।।
ବୋଲଇ ଯୋଡ଼ି ବେନି କର	।	ମୋତେ ଉଦ୍ଧର ଦାମୋଦର	।।
ବିରାଟ ସୁରାଟ ମୁରାଟ	।	ଶୁଣିଲେ ଫିଟିବ ସଂକଟ	।।
ବୃକ୍ଷ ଉତ୍ପତ୍ତି ଯେ କହିଲ	।	ପ୍ରଳୟ କିପାଁ ଗୋପ୍ୟ କଲ	।।
ପ୍ରଳୟ ହୋଇଲା କେମନ୍ତେ	।	ଏ କଥା କହି ଗୋପୀନାଥ	।।
ଚୌବନୀ ମଧ୍ୟେ ଚାରିବେଦ	।	ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ ତତ୍ତ୍ଵ ବୋଧ	।।
ଏମନ୍ତ ଅକ୍ଷୟ ପ୍ରବେଶ	।	କେ ଅବ ସ୍ତିରୀ କେ ପୁରୁଷ	।।
ଏ ତତ୍ତ୍ଵଭେଦ ଫେଡ଼ି କହ	।	ତେବେ ସେ ଫିଟିବ ସଂଶୟ	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
କହନ୍ତି ଶରଣ ସୋଦର	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତତ୍ତ୍ଵସାର	।।
ଆହେ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମନ ଦେଇ	।	ଅକ୍ଷର ଭେଦ ଦେବା କହି	।।
ମହାଶୂନ୍ୟରୁ ଶୂନ୍ୟ ହେଲା	।	ସେ ଶୂନ୍ୟୁ ପ୍ରଣବ ଜନ୍ମିଲା	।।
ପ୍ରଣବୁ ଅକ୍ଷର ସମ୍ଭୁତ	।	ଜୀବ ପରମ ଦୁଇ ମତ	।।
ଆଆଟି ଜୀବ ହୋଏ ହତ	।	ପଛେ ସେ ପରମ ସମ୍ଭୁତ	।।
ସିଇଟି ପରମ ଅଟଇ	।	ଧିଇଟି ସ୍ତିରୀ ବୋଲି କହି	।।
ଋଊଟି ଅଟଇ ଯେ ସ୍ତିରୀ	।	ଌ ଌ ଟି ପୁରୁଷରେ ସରି	।।
ଏ ଟି ଅଟଇ ଜାଣ ସ୍ତିରୀ	।	ଐ ଟି ପୁରୁଷରେ ସରି	।।
ଅଂଟି ଅଟଇ ଜାଣ ସ୍ତିରୀ	।	ଅଃ ଟି ଯେ ପୁରୁଷରେ ସରି	।।
କଅ ଟି ବୋଲାଏ ପୁରୁଷ	।	ଖ ଅ ଯେ ସ୍ତିରୀହିଁ ପ୍ରକାଶ	।।
ଗଅକୁ ପୁରୁଷ ଯେ କହି	।	ଘଅଟି ସ୍ତିରୀ ଯେ ବୋଲାଇ	।।
ଙଅଟି ଓଁ କାର ପ୍ରମାଣ	।	ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ ଦୁଇଜଣ	।।
ଚଅକୁ ସ୍ତିରୀ ବୋଲି କହି	।	ଛଅ ଯେ ପୁରୁଷ ଅଟଇ	।।
ଜଅକୁ ସ୍ତିରୀ ବୋଲି ଜାଣ	।	ଝଅଟି ପୁରୁଷ ପ୍ରମାଣ	।।
ଞଟି ଅଟଇ ପୁରୁଷ	।	ଟଅ ଯେ ସ୍ତିରୀଙ୍କ ସଦୃଶ	।।
ଠଅକୁ ସ୍ତିରୀ ବୋଲି କହି	।	ଡଅ ଯେ ପୁରୁଷ ବୋଲାଇ	।।
ଢଅ ଯେ ସ୍ତିରୀ ବୋଲି ଜାଣ	।	ଣଅଟି ପୁରୁଷ ପ୍ରମାଣ	।।
ତଅରୁ କ୍ଷଅ ପରିଯନ୍ତେ	।	ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ ଏ ଜଗତେ	।।
ପୁଣି ଅର୍ଜୁନ ପଚାରଇ	।	ମୁଁ ତୁମ୍ଭ ସେବକ ଅଟଇ	।।
ସାତ ସମୁଦ୍ର ସାତଦ୍ଵୀପ	।	ଏହାର କହ ଠାରି ମାପ	।।
ଦ୍ଵୀପକୁ ସମୁଦ୍ର ବେଢ଼ିଛି	।	କେତେ କେତେ ସେ ଛଡ଼ା ଅଛି	।।
ଶ୍ରୀମୁଖେ ମୋତେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ସଂଶୟ ଫିଟିବ ମୋହର	।।
ଶ୍ରୀ ଭବବାନୁବାଚ
କହନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।	ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ ମନ ଦେଇ	।।
ନାଭିକିଜମ୍ବୁଦ୍ଵୀପ କହି	।	ଲକ୍ଷେ ଯୋଜନ ସେ ଅଟଇ	।।
ଲବଣ ସମୁଦ୍ର ବଢ଼ିଛି	।	ଦ୍ଵାଦଶ ସସ୍ତ ଲମ୍ବ ଅଛି	।।
ହୃଦୟ ପଳାଶ ଯେ ଦ୍ଵୀପ	।	ଚାଳିଶ ସସ୍ତ ତାର ଧାପ	।।
ବେଢ଼ିଛି ଇକ୍ଷୁ ଯେ ସମୁଦ୍ର	।	ଅତି ଗର୍ଜନ ଘୋରନାଦ	।।
ଅଠର ସହସ୍ର ଯୋଜନ	।	ମୁଖେ କେ କହିବା ଭାଜନ	।।
ରମ୍ୟକଦ୍ଵୀପ କଣ୍ଠ କହି	।	ପନ୍ଦରସସ୍ର ଯୋଜନହିଁ	।।
ସୁଗ୍ ସମୁଦ୍ର ବେଢ଼ିଅଛି	।	ଗର୍ଜନେ ପୃଥିବୀ କମ୍ପୁଛି	।।
ଏଗାର ସହସ୍ର ଯୋଜନ	।	ସେଠାକୁ ଲଗାଅ ଧିଆନ	।।
କଞ୍ଚନଦ୍ଵୀପ ମୁଖ କହି	।	ପଚାଶସସ୍ର ଯୋଜନହିଁ	।।
ଦଧି ସମୁଦ୍ର ବେଢ଼ିଅଛି	।	ଲହରୀ ଘାତେ କମ୍ପାଉଛି	।।
ଚକ୍ଷୁକୁ କୁଶ ଦ୍ଵୀପ କହି	।	ଯୋଜନ ତେରସହସ୍ରହିଁ	।।
ତାଳୁ କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ର କହି	।	ମଣ୍ଡଳ ଆକାରେ ରହଇ	।।
କୋଟିଏ ସହସ୍ର ଯୋଜନ	।	ସେଠାରେ ଅନନ୍ତ ଶୟନ	।।
ନିଗ୍ କାରଙ୍କ ସେ ଭୁବନ	।	ଅତି ଉଜ୍ଜ୍ଵଳ ସେହି ସ୍ଥାନ	।।
ଚକ୍ଷୁ ଲହରୀରେ ସେ ଦେଖା	।	ସହା ଯୋଗିରେ ସେହୁ ଲେଖା	।।
ଏ ଦୁଇ ଲହରୀ ରଖନ୍ତା	।	ସଂସାରେ ନାହିଁ ତାର ଚିନ୍ତା	।।
ଶୁଣି ଅର୍ଜୁନ ହେଲା ତୋଷ	।	ଭଣିଲେ ବଳରାମ ଦାସ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟଗୀତାୟାଂ ବୟାସିକ୍ୟାଂ ପରମହଂସ ସଂହିତାୟଂ ।

ହରି ଅର୍ଜୁନ ସମ୍ବାଦେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ କଥନେ ନାମ ଏକାଦଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଦ୍ଵାଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅର୍ଜୁନ ଉବାଚ
ଅର୍ଜୁନ ବେନି କର ଯୋଡ଼ି	।	କୃଷ୍ଣ ଚରଣ ତଳେ ପଡ଼ି	।।
ବୋଲଇ ଶୋକ ଗଦଗଦେ	।	ପ୍ରଣାମ କରି କୃଷ୍ଣ ପାଦେ	।।
ଭୋ ନାଥ ଆରତ ଭଞ୍ଜନ	।	ଭକ୍ତ ଜନଙ୍କ ପ୍ରାଣଧନ	।।
କଥାଏ ପଚାରିବି ମୁହିଁ	।	ନିର୍ମାୟା କରି କହ ଫେଇ	।।
ସୃଷ୍ଟି ଉତ୍ପନ ଯେ କହିଲ	।	ପ୍ରଳୟ କିପାଁ ଗୋପ୍ୟ କଲ	।।
ସୃଷ୍ଟି ପ୍ରଳୟ ମୋତେ କହ	।	ମନରୁ ପେଡ଼ି ମୋ ସନ୍ଦେହ	।।
ମୋହର ସଂଶୟ ରଖିବ	।	ଏମନ୍ତେ ବୋଲି କଲା ଭାବ	।।
ପ୍ରତି ଦିନରେ କର୍ମ କରେ	।	ଅଜ୍ଞାନ ଭାବରେ ବିହରେ	।।
ଏତେକ ସୁଖ ଦେହୁପାଇ	।	ଅଳପେ କିପାଁ ନାଶ ଯାଇ	।।
କେତେକ ତପେ ହେଲା ଜାତ	।	କିପାଁ ଅଳପେ ହେଲା ହତ	।।
କିବା ଅଳପାୟଶ ତାର	।	ଫେଡ଼ି କହିବା ମୋ ଆଗର	।।
ଶ୍ରୀ ଭଗବାନୁବାଚ
ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ ମନ ଦେଇ	।	ଅତି କଠୋର ଜ୍ଞାନ ଏହି	।।
ବିଖ୍ୟାତ ନ କରିବୁ କାହିଁ	।	ମୋ ପାଦପଦ୍ମ ଥାଅ ଛୁଇଁ	।।
ମାତା ପଦ୍ମରେ ଯେବେ ଥିଲା	।	ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମରେ ଚିତ୍ତ ଦେଲା	।।
ରାମ ଶବଦ କରି ଆଶ	।	ମାତା ପଦ୍ମରେ କରି ବାସ	।।
ପୃଥ୍ଵୀରେ ପଡ଼ି ପାସୋରିଲା	।	ମାୟା ଆବୋରି କର୍ମ କଲା	।।
ସୁକର୍ମ ମାର୍ଗ ଦେଲା ଛାଡ଼ି	।	ସ୍ତିରୀ ସଙ୍ଗମେ ନିତ୍ୟେ ବଢ଼ି	।।
ବୋଲଇ ଅତି ସୁଖୀ ହୋଇ	।	ପୁତ୍ର ଦୁହିତା ଜାତ ପାଇ	।।
ମୋହର ବଂଶ ଏ ରଖିବ	।	ଏମନ୍ତ ବୋଲି କରେ ଭାବ	।।
ପ୍ରତି ଦିନରେ କର୍ମ କରେ	।	ଅଜ୍ଞାନ ମତିରେ ବିହରେ	।।
ଅକର୍ମେ ହୋଇଥାଏ ରତ	।	ଏମନ୍ତେ ପ୍ରାଣୀ ଯାଇ ହତ	।।
ସର୍ବଦା ଅକର୍ମେ ଗମନ	।	ଏହା ନ ଜାଣେ ମୂଢ଼ ଜନ	।।
ଅକ୍ଷୟ ଏ ଜୀବ ଅଟଇ	।	କର୍ମ କରଣେ କ୍ଷୟ ଯାଇଁ	।।
ଏମନ୍ତେ କାଳ ଆସି ଗ୍ରାସେ	।	ଆଶାକୁ ଅନୁକ୍ଷଣେ ତ୍ରାସେ	।।
ମନୁଷ୍ୟ ମୁଣ୍ଡେ କାଳଥାଇ	।	ଗଅ ଅକ୍ଷରେ ସେ ମିଶଇ	।।
କ୍ଷଅଟି ବଅରେ ମିଶଇ	।	ଶ୍ରଅଟି ସିଇରେ ମିଶଇ	।।
ବ ଶ୍ରୀଅ ସେଠାରୁ ଚଳନ୍ତି	।	ଇନ୍ଦ୍ର ଙକାରେ ସେ ମିଶନ୍ତି	।।
ବଅଟି ରଅରେ ମିଶଇ	।	ଶ୍ରୀଅଟି ଳଅରେ ମିଶଇ	।।
ଯଅଟି ଜୀବର ଆଦେଶ	।	ଲଅଟି ମଅରେ ପ୍ରବେଶ	।।
ଜଅଟି ରଅରେ ମିଶଇ	।	ମଅ ଯେ ଦିଅରେ ପଶଇ	।।
ବ ଭ ଯେ ତହିଁରୁ ଚଳନ୍ତି	।	ନାଭି ଚକ୍ରରେ ସେ ମିଶନ୍ତି	।।
ଭଅଟି ପଅରେ ପଶଇ	।	ବଅଟି ଫଅରେ ମିଶଇ	।।
ଏମନ୍ତେ ଅକ୍ଷର ମିଶଇ	।	ତୋ ଆଗେ କହଲଇଁ ଫେଇ	।।
ଜଳ ପ୍ରଳୟ ଯେବେ ହୋଇ	।	ପାଦରୁ ଗୁହ୍ୟକୁ ଆସଇ	।।
ଗୁହ୍ୟେ ଗଣେଶ ସରସ୍ଵତି	।	ମୂଷିକ ବାହାନେ ଚଳନ୍ତି	।।
ମିଳନ୍ତି ଇନ୍ଦ୍ର ଚକ୍ରେ ଯାଇଁ	।	କାମେଶ୍ଵର ଯେ ତହିଁ ଥାଇ	।।
ପ୍ରଳୟ ନ ପାରନ୍ତି ସହି	।	ଡହକ ଆସନେ ଚଳଇ	।।
ସମସ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମପୁର ଯାନ୍ତି	।	ସେଠାରେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ରହନ୍ତି	।।
ବ୍ରହ୍ମ ପ୍ରଳୟ ଯେତେବେଳେ	।	ମିଳନ୍ତି ହୃଦୟ କମଳେ	।।
ହଂସ ଆରୋହି ପ୍ରଜାପତି	।	ସମସ୍ତେ ଚଳନ୍ତି ଉପେକ୍ଷି	।।
ବିଷ୍ଣୁ ଯେ ଗରୁଡ଼ ଆରେହ	।	ସମସ୍ତେ ଏକ ମୁଖ ହୋଇ	।।
ମିଳନ୍ତି କଣ୍ଠ ଚକ୍ରେ ଯାଇଁ	।	ସେଠାରେ କାଳ ନ ପଶଇ	।।
ସେଠାରେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପୁର	।	କାଳର ନାହିଁ ଅଧିକାର	।।
ସମସ୍ତେ ଏକମୁଖ ହୋଇ	।	ଜୀବ ପରମ ବାସ ଯହିଁ	।।
ବ୍ରହ୍ମ ଯେତେକ ଏଥି ଥିଲେ	।	ଜୀବ ପରମ ଲୀନ ହେଲେ	।।
ଜଅଟି ଶ୍ରୀ ଅକ୍ଷରେ ହୋଇ	।	ହଅ ଯେ ଅକ୍ଷରେ ମିଶଇ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଯେତେକ ଭିଆଣ	।	ଧର୍ମ ମାତ୍ରାରେ ସର୍ବ ଲୀନ	।।
ସେ ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମରୂପ ହୋଇ	।	ସେ ମାତା ପଦ୍ମରେ ପଶଇ	।।
ଏମନ୍ତେ ପୃଥ୍ଵୀ ଆତ ଯାତ	।	କର୍ମରେ ହୋଇ ଥାନ୍ତି ଗ୍ରସ୍ତ	।।
ଅତି ଗୁପତି ଜ୍ଞାନ ଏହି	।	ତୋତେ କହିଲି ବୀର ଫେଇ	।।
ଏ ବାକ୍ୟଧ୍ରୁବ ବୋଲି ଜାଣ	।	କାହାକୁ ନ କହିବୁ ପୁଣ	।।
ମକାର ଚୌବନ ହୋଇ	।	ଚୌବନ କାମରେ ମିଶଇ	।।
ଏକେତ ପିଣ୍ଡ ଆତ ଯାତ	।	ତୋ ଆଗେ କହିଦେଲି ପାର୍ଥ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ବୁଲି ତୁ ନ ମର	।	ବେଳହୁଁ ମୋତେ ଆଶ୍ରେକର	।।
ଜ୍ଞାନରେ ମନ ଯେବେ ଥାଇ	।	କାଳ ଛାରକୁ ଭୟନାହିଁ	।।
ଅର୍ଜୁନ ଶୁଣି ହେଲା ତୋଷ	।	କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ କରି ଆଶ	।।
ଭଣିଲେ ବଳରାମ ଦାସ	।	ସୁଜନେ ଏହି ରସେ ରସ	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ବିରାଟଗୀତାୟାଂ ବୟାସିକ୍ୟାଂ ପରମହଂସ ସଂହିତାୟାଂ

ଶ୍ରୀହରି ଅର୍ଜୁନ ସଂମ୍ବାଦେ ବ୍ରହ୍ମବିଦ୍ୟା ପ୍ରଳୟ କଥନେ ନାମ ଦ୍ଵାଦଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।